Η διατροφή με ζωικά είναι ο στυλοβάτης των ΓΤΟ

Από το 1996 που ξεκίνησαν οι ΓΤΟ καλλιέργειες στις ΗΠΑ μέχρι και σήμερα η κύρια ποσότητα της παραγωγής των ΓΤΟ πηγαίνει ως ζωοτροφή στα ζώα αφού οι άνθρωποι γενικά αποστρέφονται την ιδέα της κατανάλωσης των ΓΤΟ και θα τους καταναλώσουν μόνο όταν αυτοί εισβάλουν κρυφά και ύπουλα στη διατροφή τους.

Για να καθιερωθούν λοιπόν οι ΓΤΟ θα έπρεπε να βρεθούν στόματα-αποδέκτες και μάλιστα στόματα χωρίς δικαιώματα. Αυτά τα στόματα ανέλαβε να τα προμηθεύσει η κτηνοτροφία η οποία σκόπιμα προωθείται από το τέλος του 2^ου ΠΠ για να «αναβαθμιστεί» τελικά τη δεκαετία του 1970 σε μια γιγαντιαία «βιομηχανία» προκειμένου να γίνει η βάση πάνω στην οποία θα πατήσει η βιοτεχνολογία και οι ΓΤΟ.

Χωρίς κτηνοτροφία δεν θα υπήρχαν ΓΤΟ

Από το 1961 έως το 2008 η παραγωγή της κτηνοτροφίας τετραπλασιάζεται και ο κατά βάση φυτικά τρεφόμενος πληθυσμός του πλανήτη κατευθύνεται σε μια διατροφή που κυριαρχείται από τα λεγόμενα «ζωικά προϊόντα». Η νοσηρή μετάβαση έχει πραγματοποιηθεί και οι άνθρωποι έχοντας προδώσει και την φυτοφάγο ανατομία τους αλλά και τον αισθανόμενο άνθρωπο που υπάρχει μέσα μας, γίνονται έρμαια μιας κακόβουλης δομής που τους διαχειρίζεται για ίδιον όφελος.

Και βέβαια αυτή νοσηρή μετάβαση έχει τεράστιο κόστος για όλο τον πλανήτη και τα πλάσματά του αφού τώρα χρησιμοποιεί το 40% της έκτασης της Γης και μονοπωλεί τους πόρους και την ενέργεια για να παχύνει ζώα και έτσι δημιουργεί την επισιτιστική κρίση και ένα παγκόσμιο περιβαλλοντικό, διατροφικό, και ηθικό χάος. Έτσι το πρόβλημα μιας διογκούμενης επισιτιστικής κρίσης που δημιουργεί η Αγροβιομηχανία με την σκόπιμη εστίασή της στην κτηνοτροφία δίνει το ιδανικό άλλοθι στη βιοτεχνολογία να παρουσιάζεται ως δήθεν λύση και να αναμασά προκλητικά τη δήθεν πρόθεσή της να «θρέψει» τον κόσμο.

Με την γιγάντωση της κτηνοτροφίας το λόμπι της «βιοτεχνολογίας» που έχει κάνει σκοπό της ύπαρξής του να «θρέψει» προικίζεται με μια τεράστια αγορά και βρίσκεται να έχει τόσα πολλά στόματα να «θρέψει» (στόματα που ξεπερνούν πολλές φορές τον ανθρώπινο πληθυσμό) στα οποία μπορεί να χορηγήσει όχι αυτό που προόρισε η φύση για αυτά αλλά κυριολεκτικά ότι θέλει. Τα εκτρεφόμενα ζώα δεν έχουν κανένα δικαίωμα και δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν και να αντιδράσουν στη παρούσα συγκυρία και κουλτούρα. Τα ζώα είναι οι δούλοι ενός καταπιεστικού συστήματος που τα αναπαράγει τεχνητά και τα υποβάλει στην απόλυτη καταπίεση και μια από τις πολλές κακοποιήσεις είναι να τους χορηγεί τροφή ασύμβατη με την πεπτική τους ανατομία με αποκλειστικό σκοπό να τα παχύνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.  

Έτσι τα ζώα γίνονται δια της βίας οι πρώιμοι καταναλωτές των ποσοτήτων τοξικής ύλης που τους χορηγούνται ως «τροφή», των Frankenfoods ενώ η βιομηχανική κτηνοτροφία γίνεται ο στυλοβάτης των ΓΤΟ αφού ξέρουν ότι κατά μέσο όρο χρειάζονται 10 κιλά φυτικής πρωτεΐνης (σόγια, καλαμπόκι, κλπ) για 1 κιλό κρέας. Επίσης ξέρουν ότι αυτό απαιτεί την εκθετική αύξηση:

- των εκτάσεων που καλλιεργούνται (προήλθαν από την ευρεία καταστροφή του Αμαζονίου για να γίνει εκτάσεις για μονοκαλλιέργεια ΓΤ σόγιας και εκτάσεις βοσκής για αγελάδες, από την αποψίλωση δασών και την καταστροφή οικοσυστημάτων)

- και τεράστιες ποσότητες χημικών εισροών.

Χωρίς κτηνοτροφία θα ήταν τρομερά δύσκολο έως ακατόρθωτο να εισάγουν άμεσα τους ΓΤΟ ως τροφή των ανθρώπων ακόμα και στις ΗΠΑ όπου τώρα κυριαρχεί η ΓΤ γεωργία. Χωρίς κτηνοτροφία οι ΓΤΟ θα ήταν ακόμη στο εργαστήριο: αν σκεφτούμε το υποθετικό σενάριο ότι τερματιζόταν η κτηνοτροφία σήμερα, η ΓΤ γεωργία θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος αφού η κτηνοτροφία είναι ο κύριος αγοραστής-πελάτης των ΓΤΟ.

Γι αυτό λοιπόν το κυρίαρχο διατροφικό μοντέλο προστατεύει με κάθε τρόπο τη καρικατούρα του «σαρκοφάγου», αφού δίνει το πλεονέκτημα στο βρώμικο σχέδιο της «βιοτεχνολογίας» να αλώσει το βασικότερο δικαίωμά μας: τον κοινωνικό έλεγχο στη τροφή και το δικαίωμά μας στη φυσική, πραγματική τροφή. Γι αυτό και η ύποπτη εμμονή με τη «θρέψη» που φυσικά δεν εννοεί αυτό που πραγματικά είναι τροφή για τον άνθρωπο και έχει ανάγκη η ανθρώπινη πεπτική ανατομία αλλά τον απόλυτο και ολοκληρωτικό έλεγχο στο με τι τελικά θα θρέφεται το υποκείμενο της «θρέψης».

Έτσι η καρικατούρα του σαρκοφάγου, με το να κρατά σταθερή τη ζήτηση για «ζωικά προϊόντα» εδραιώνει, επεκτείνει και εκτοξεύει την εφαρμογή της βιοτεχνολογίας και της ΓΤ. Και με τη σειρά της αυτή η ζήτηση για «ζωικά προϊόντα», πέρα από όλα τα υπόλοιπα δεινά που έχει ήδη φέρει, γίνεται επίσης το μακάβριο όχημα για την μοιραία, τελευταία πράξη του δράματος: το απόλυτο, τελικό χτύπημα στο πλανήτη της ζωής και στην ανθρωπότητα που βρίσκεται σε εξέλιξη με την εισαγωγή του εφιάλτη που λέγεται: μόλυνση του DNA της ζωής.

Οι μοιραίες συνέπειες στην υγεία από μια διατροφή με ΓΤΟ

Τα ζώα εκτροφής δεν αφήνονται να ζήσουν το κανονικό διάστημα που φυσιολογικά θα ζούσαν. Θανατώνονται όσο πιο σύντομα γίνεται. Οι μέρες της σύντομης ζωής τους κρίνονται από το βάρος του βαρύτατα κακοποιημένου σώματός σου. Μόλις πιάσουν το βάρος σφαγής στέλνονται σε μαζική γενοκτονία για να ικανοποιηθεί η τεχνητή ανάγκη για «ζωικά προϊόντα» και η καρικατούρα του «σαρκοφάγου» (και του παμφάγου) που επινόησε το κυρίαρχο διατροφικό μοντέλο. Έτσι στο σύστημα αυτό τα κοτόπουλα έχουν ζωή μόλις 45 ημέρες, τα μωρά-ζώα που βγαίνουν στη αγορά ως «κρέας του γάλακτος» μόλις λίγους μήνες, ενώ τα μόνα ζώα που αφήνονται να ζήσουν περισσότερο είναι οι αγελάδες γαλακτοπαραγωγής και οι κότες αυγοπαραγωγής (όπου κριτήριο για την επιμήκυνση της ζωής τους είναι η παραγωγικότητά τους). Στο σύντομο λοιπόν αυτό διάστημα ζωής δεν είναι δυνατόν να εμφανιστούν οι βλαβερές επιπτώσεις από την κατανάλωση ΓΤΟ και των υπολειμμάτων στα επιβλαβή φυτοφάρμακα που αυτές περιέχουν.

Η έρευνα Σεραλίνι έδειξε ότι σε ένα πολύ μικρό ζώο, στους αρουραίους, τα προβλήματα ξεκινούν μετά τους 4 μήνες διατροφής με ΓΤΟ. Οπότε στα μεγαλύτερα ζώα το διάστημα για να εμφανιστούν οι σοβαρές βλάβες γίνεται μεγαλύτερο αλλά όμως πριν αυτές γίνουν έντονα εμφανείς, τα ζώα - ήδη άρρωστα - στέλνονται στη σφαγή. Έτσι δεν προλαβαίνει να φανεί αν πχ είναι στείρα, αν έχουν όγκους σε διάφορα σημεία του σώματός τους, αν έχουν κατεστραμμένα όργανα κοκ. Και έτσι το λόμπι – ζόμπι της βιοτεχνολογίας μπορεί να βγαίνει προκλητικά, υποτιμώντας κατά πάγια τακτική τη νοημοσύνη μας, και να λέει ότι οι ΓΤΟ είναι δήθεν ασφαλείς αφού 100 δις ζώα έχουν ήδη τραφεί με αυτά (όχι όμως για μια ολόκληρη ζωή που το φυσιολογικό της διάστημα γι αυτά τα ζώα είναι κατά μέσο όρο τα 20 χρόνια αλλά για μόλις λίγους μήνες).

Όμως μια νέα, συγκριτική έρευνα* που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας δείχνει τον συσχετισμό της διατροφής με ΓΤΟ και της έξαρσης της ασθένειας στους ανθρώπους και επίσης και του αυτισμού.

Όσο για την Ευρώπη όπου υποτίθεται ότι απαγορεύονται οι ΓΤΟ αλλά ήδη έχουν εγκριθεί πάνω από 50 και όπου επιχειρείται και η έγκριση της καλλιέργειας ΓΤ φυτών άμεσα, ο Ευρωπαίος πολίτης που έχει εγκλωβιστεί στη καρικατούρα του «σαρκοφάγου» και στη διατροφή από τη λεηλασία της ζωής των ζώων, καταδικάζει τον εαυτό του σε έμμεσο καταναλωτή αλλά και οικονομικό υποστηρικτή των ΓΤΟ, αφού τα χρήματά του πηγαίνουν στην αγορά ΓΤ σόγιας που εισάγεται ως ζωοτροφή αλλά και ουσιών όπως η ασπαρτάμη που είναι ΓΤΟ και η οποία υπάρχει σε χιλιάδες επεξεργασμένα προϊόντα.

Η απάντηση

Η καταπίεση των ζώων άνοιξε διάπλατα την κερκόπορτα στους ΓΤΟ και για μια ακόμη φορά μας δείχνει πως η απαξίωση της ζωής των άλλων αισθανόμενων όντων και η απόλυτη περικοπή των δικαιωμάτων τους, γίνονται μπούμερανγκ που το πετά με λύσσα στη κοινωνία η άνομη ελίτ που δόλια αναρριχήθηκε στη κορυφή του ιεραρχικού συστήματος που κυριαρχεί.

Υπάρχει διέξοδος; Φυσικά και υπάρχει παρόλο που τα περιθώρια στενεύουν δραματικά γι αυτό και οι κινήσεις μας πρέπει να είναι πλέον δραστικές. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε εγκλωβισμένοι στα ψεύδη και στις πλάνες που μας έφεραν στο χείλος της καταστροφής. Ούτε μπορούμε να τελειώνουμε με το ένα κακό (ΓΤΟ) διατηρώντας ανέπαφο το άλλο (καταπίεση των ζώων). Αποδίδοντας τα του καίσαρος τω καίσαρι θα πρέπει αυτό που σχεδόν όλοι οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε ως κακό (την καταπίεση των ζώων) να το τερματίσουμε οριστικά και άμεσα.

Η φωνή της επίγνωσης και της συνείδησης μας καλεί σε μόνιμη δράση μέσα από έναν νέο τρόπο ζωής περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) και ειρηνικής διατροφής. Γιατί το ηθικό χρέος του σεβασμού της αξίας της ζωής δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο την ύβρη προς τη ζωή και το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που λέγεται «βιοτεχνολογία» και ΓΤΟ. Και ο καλύτερος τρόπος για να πάψουμε να συντηρούμε και να γιγαντώνουμε αυτή την ανωμαλία και νοσηρότητα - τώρα μάλιστα που ύπουλα ετοιμάζονται να επιβάλλουν την ΓΤ γεωργία στα εδάφη της Ευρώπης - είναι να πάψουμε να συντηρούμε την διατροφή με ζωικά που είναι ο καλύτερος πελάτης των ΓΤΟ. Δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε τους δυνάστες της ανθρωπότητας να αλώσουν τη τροφή μας, να τους αναβαθμίζουμε και να τους επιβραβεύουμε σε παραγωγούς και προμηθευτές της αντί να τους καταδικάσουμε ως τους σεσημασμένους υπαίτιους της διατροφικής και της γενικότερης κρίσης.

Εφόσον εναντιωνόμαστε στους ΓΤΟ 
γιατί να τους τρώμε έμμεσα από τα ζώα;

....


* Από την περίληψη της έρευνας:

Genetically engineered crops, glyphosate and the deterioration of health in the United States of America

(Γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες, glyphosate και η επιδείνωση της υγείας στις ΗΠΑ)

των Nancy L. Swanson, Andre Leu, Jon Abrahamson and Bradley Wallet

Journal of Organic Systems, 9(2), 2014

«Μια τεράστια αύξηση στην εμφάνιση και επικράτηση των χρόνιων ασθενειών έχει αναφερθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών. Παρόμοιες αυξήσεις παρατηρήθηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο. Το ζιζανιοκτόνο glyphosate εισήχθη το 1974 και η χρήση του επιταχύνεται με την έλευση των γενετικά τροποποιημένων (GE) ανεκτικών στα ζιζανιοκτόνα καλλιεργειών. Πληθαίνουν οι αποδείξεις ότι το glyphosate παρεμβαίνει σε πολλές μεταβολικές διεργασίες σε φυτά και ζώα και υπολείμματα glyphosate έχουν ανιχνευθεί και στα δύο. Το glyphosate διαταράσσει το ενδοκρινικό σύστημα και την ισορροπία των βακτηρίων του εντέρου, βλάπτει το DNA και είναι πρόξενος μεταλλάξεων που οδηγούν σε καρκίνο.»

 












...

Συναντήσεις για την Ειρηνική Διατροφή

Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία το 1ο Vegan Pledge στην Ελλάδα

Την 1^η Νοεμβρίου 2014, Παγκόσμια Ημέρα για τον Veganism και την Ειρηνική Διατροφή, πραγματοποιήθηκε το βιωματικό εργαστήριο «Η Δυναμική της Ειρηνικής Διατροφής» από τους μαρία α. αγγελή και Χρήστο Γεωργιάδη, εκ μέρους των φορέων «Η σπείρα – ολιστική εκπαίδευση» και «Veganism-now – Ειρηνική Διατροφή» αντίστοιχα. Το εργαστήριο περιελάμβανε και το 1ο Vegan Pledge στην Ελλάδα, δηλαδή τη δέσμευση των συμμετεχόντων να δοκιμάσουν τη φυτοφαγία για διάστημα από μία εβδομάδα έως ένα μήνα και μέσα από αυτήν την εμπειρία να υιοθετήσουν τελικά την ειρηνική διατροφή.

Το εργαστήριο ξεκίνησε με μια δραστηριότητα για την αλληλοσύνδεση και για το πως όλοι συνδεόμαστε μέσα στον ιστό της ζωής που λέγεται Μητρικό Οικοσύστημα. Στη συνέχεια μέσα από την προβολή εικόνων δόθηκε το ερέθισμα για καταγραφή αισθημάτων και σκέψεων καθώς και για μια πρώτη συζήτηση-εισαγωγή στη σημασία της Ειρηνικής Διατροφής για τους ανθρώπους, τα ζώα, και το περιβάλλον. 

Κατόπιν ακολούθησε παρουσίαση με τον ομώνυμο τίτλο του εργαστηρίου για την αναγκαιότητα της Ειρηνικής Διατροφής και την δυναμική της να μεταμορφώσει τον καθένα μας ξεχωριστά αλλά και συνολικά τον κόσμο, η οποία συνοδεύτηκε από γόνιμο διάλογο με ερωτήματα και τοποθετήσεις. 

Η επόμενη δραστηριότητα ήταν βιωματική και αφορούσε την αειφορία και πως θα μπορούσαμε να την πραγματοποιήσουμε μέσω της Ειρηνικής Διατροφής. Το περιεχόμενό της αφορούσε τις καθημερινές διατροφικές μας επιλογές, πρακτικά ζητήματα που προκύπτουν, και προβληματισμούς στους οποίους η Ειρηνική Διατροφή αποτελεί διέξοδο.

 

Το τελευταίο μέρος του εργαστηρίου αφιερώθηκε στο σημαντικό κομμάτι της διατροφής όπου δόθηκε έμφαση στο να διαλυθούν οι διάφοροι μύθοι οι οποίοι δυστυχώς αποθαρρύνουν ένα μεγάλο μέρος του κόσμου από το να προσεγγίσει και να αγκαλιάσει την Ειρηνική Διατροφή.

Το εργαστήριο έκλεισε με την συλλογική κουζίνα όπου οι συμμετέχοντες είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν γευστικότατες και υψηλής διατροφικής αξίας φυτικές συνταγές από βιολογικά υλικά, που είχαν προετοιμάσει με αγάπη και μεράκι φίλοι-συνεργάτες, και να πάρουν ένα ακόμα κίνητρο, αυτή τη φορά γευστικό, για να τηρήσουν τη δέσμευσή τους αλλά και για να κάνουν το οριστικό βήμα προς την Ειρηνική Διατροφή.

 

Το βιωματικό εργαστήριο «Η Δυναμική της Ειρηνικής Διατροφής» αποτέλεσε ένα κάλεσμα και μια υπενθύμιση για τη σύνδεσή μας με όλα τα πλάσματα της γης, καθώς και για την επέκταση του Παγκόσμιου Δικτύου «Ειρηνική Διατροφή» και στην Ελλάδα.  Για πρώτη φορά στην χώρα μας έχει ξεκινήσει πλέον αυτό το δίκτυο, χάρη στη δική σας συμμετοχή και θετικότητα. Με ευγνωμοσύνη σας ευχαριστούμε όλους και όλες για τη συνύπαρξη, τη συζήτηση, το μοίρασμα, την εμπιστοσύνη.

Για όσους δεν μπόρεσαν να συμμετάσχουν, μείνετε συντονισμένοι για το επόμενο βιωματικό εργαστήριο & «vegan pledge» για την Ειρηνική Διατροφή.

1944-2014: εβδομήντα χρόνια veganism και ειρηνικής διατροφής

Ήταν στο αποκορύφωμα του πιο καταστροφικού πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας, σε μια συγκυρία απόλυτης παράνοιας όπου μέσα από το ολοκληρωτικό χάος και την γενικευμένη απελπισία αναδύθηκε η πιο λυτρωτική ιδέα για την οριστική απελευθέρωση του ανθρώπου, των ζώων και της Γης.

Ένας ταπεινός δάσκαλος ξυλοτεχνίας, ο Donald Watson, και οι συν αυτώ εντοπίζουν και φέρνουν στο προσκήνιο την αλήθεια που ήδη υπάρχει μέσα μας: τον αισθανόμενο άνθρωπο και το χρέος που αυτός νοιώθει προς την άμεση συγγένεια του: την αισθανόμενη ζωή. Αυτή την ιδέα την ονόμασαν veganism (περιεκτική δικαιοσύνη) και είναι αυτή που αναδεικνύει το ζήτημα της ειρήνευσης και της ολιστικής ειρήνης με το μητρικό οικοσύστημα που μας δημιούργησε και μας φιλοξενεί. Είναι η ιδέα που προωθώντας την ειρήνη στην πιο βασική μας βιολογική ανάγκη, στην τροφή, (αλλά και σε κάθε πτυχή της ζωής μας) δημιουργεί και κάνει πράξη την ειρήνη.

Ο veganism, ο οποίος πηγάζει από την ανάγκη του αισθανόμενου ανθρώπου να δώσει τέλος στην αδικία προς τα ζώα, τους ανθρώπους και το οικοσύστημα, κοιτάζει στο μέλλον και στο επόμενο κεφάλαιο της ανθρώπινης εξέλιξης. Είναι η πραγματική επανάσταση που χρειάζεται η εποχή μας γιατί είναι η μόνη που μπορεί να αποκαταστήσει και πάλι την νομιμότητα στον πλανήτη της ζωής: την πανηγυρική επάνοδο στο προσκήνιο της αξίας της ζωής.

Μέσα από την κύρια πρακτική εφαρμογή του, την Ειρηνική Διατροφή, μπορεί να κάνει πραγματικότητα το όραμα ενός άλλου κόσμου χωρίς βία και καταπίεση προς κάθε αισθανόμενο ον, και να μετατρέψει ξανά τον πλανήτη σε φιλόξενο, ειρηνικό τόπο για τα πλάσματα που αυτός δημιούργησε και στα οποία δικαιωματικά ανήκει και να φέρει την ειρήνευση και στην ανθρώπινη κοινωνία.

Γιατί η Ειρηνική Διατροφή είναι η λυτρωτική επανασύνδεση με την πραγματική  μας  φύση,  την  πραγματική μας πεπτική ανατομία του φυτοφάγου πλάσματος και την έμφυτη  ευφυΐα που  φέρουμε από τη γέννησή μας ως όντα ενός σοφού μητρικού οικοσυστήματος. Μας δείχνει ότι μας αξίζει και μας  περιμένει  η  ελευθερία  μέσα  από  την  συνάντησή  μας  με  τον  πραγματικό  άνθρωπο  που  υπήρχε εκτοπισμένος και περιθωριοποιημένος μέσα μας: τον αισθανόμενο άνθρωπο ο οποίος αναγνωρίζει πλέον καθαρά ότι η συγγένεια μας είναι με την αισθανόμενη ζωή της οποίας είμαστε και οι ίδιοι μέρος, και ότι αυτή η συγγένεια υπαγορεύει το χρέος μας προς αυτήν.

Έτσι η Ειρηνική Διατροφή μας απελευθερώνει από τη καταδίκη μιας ζωής που έχει ως υποχρεωτική της συνοδεία τη δυστυχία, το δράμα και το θάνατο άλλων αισθανόμενων πλασμάτων. Μας δείχνει ότι ένα τόσο ευφυές και εξελιγμένο ον όπως ο άνθρωπος, ένα ον που μπορεί να αναπτύξει τόση ευαισθησία, που έχει άμεση εμπειρία του τι σημαίνει να πονάς (σε κάθε επίπεδο), δεν είναι  υποχρεωμένο να ζει μέσα στη κουλτούρα του θανάτου με  μια διατροφή που βασίζεται στη λεηλασία της ζωής.

Μας κάνει να δούμε ότι το ζήτημα της τροφής δεν είναι διατροφικό αλλά πρώτιστα ζήτημα δικαιοσύνης και αξιών και ότι όταν ακυρώνουμε αυτές τις θεμελιώδεις αξίες στην πιο βασική πράξη της επιβίωσης (στην διατροφή) τότε αυτές οι αξίες  δεν γίνεται να  ξαναζωντανέψουν  και  να  υπάρχουν  στην κοινωνία και στις άλλες πτυχές της ζωής μας: στην πολιτική, στην οικονομία, στην παιδεία, στην υγεία, στην επιστήμη, κλπ. Έτσι η επαναφορά της δικαιοσύνης στην διατροφή είναι πράξη αντίστασης και απελευθέρωσης. Είναι το πέρασμα σε έναν κόσμο αξιών αφού αυτές διασφαλίζονται όταν κατοχυρώνονται στην πιο βασική ανάγκη της επιβίωσης: στην διατροφή.

Η Ειρηνική Διατροφή, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο την σοφία της ανθρώπινης οντότητας, φωτίζει την επίγνωση ότι είμαστε προορισμένοι για άλλες επιλογές και πορεία ζωής και ότι μπορούμε να υπάρξουμε στο οικοσύστημα του πλανήτη της ζωής μόνο ως ενσάρκωση του υψηλού,  του  συμπονετικού, του αλτρουιστικού και του αλληλέγγυου.

Και η έκκληση της Ειρηνικής Διατροφής είναι η έκκληση για μια τέτοια αλλαγή. Ο πλανήτης της ζωής και τα πλάσματά του αλλά και ο αισθανόμενος άνθρωπος μέσα μας ακατάπαυστα και εναγώνια προσπαθούν να στρέψουν τη προσοχή μας στο κατεπείγον αυτής της μεταμόρφωσης: πρέπει να γίνει τώρα! Δεν υπάρχει ούτε δευτερόλεπτο για χάσιμο γιατί η απαξίωση της αξίας της ζωής και η καταστροφή του πλανήτη που βρίσκεται σε εξέλιξη (λόγω της κυρίαρχης διατροφής με ζώα), τρέχουν με δαιμονική ταχύτητα. Τώρα και οριστικά πλέον είναι ζωτικής σημασίας να αποκατασταθεί το τοπίο της ειρήνης στον πλανήτη της ζωής. Και αυτή η ειρηνική επανάσταση προϋποθέτει να συνειδητοποιηθεί αυτό που συνεχώς και με κάθε τρόπο μας εμποδίζουν να συνειδητοποιήσουμε: ότι υπάρχει μόνο ένας δρόμος προς έναν τέτοιο κόσμο και αυτός ο δρόμος περνάει από την γενικευμένη αποδοχή και εφαρμογή της περιεκτικής δικαιοσύνης, αυτής δηλαδή της αξίας που είναι η ουσία του veganism.

......................

Donald Watson: ο εμπνευστής του veganism

Ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο με τη φωνή του

Αποφθέγματα του Donald Watson

...

Η θλιβερή ιστορία του μοσχαριού

Μέσα από τα συγκλονιστικά σκίτσα της Veronica και το ποίημα της Mary Lynn, σε μόλις 1,43 λεπτά βλέπουμε τη θλιβερή πραγματικότητα της σύντομης ζωής ενός μοσχαριού.

Να θυμάστε ότι οι αγελάδες παράγουν γάλα μόνο όταν αποκτήσουν μωρό. Το γάλα τους είναι για τα μοσχαράκια τους, αλλά για να υπάρξει «παραγωγή» γαλακτοκομικών αυτά θεωρούνται «ανεπιθύμητα υποπροϊόντα».

Όταν πίνουμε γάλα καταδικάζουμε ένα αθώο μοσχαράκι σε θάνατο και τη μητέρα του σε μια ζωή σκλαβιάς. Η κακοποίηση και η δυστυχία που προκαλεί η απαίτηση για ζωικό γάλα στις μητέρες και στα μωρά τους είναι συντριπτική. 

Ο μόνος λόγος που μια αγελάδα παράγει γάλα είναι για να ταΐσει το μοσχαράκι της όπως συμβαίνει με κάθε θηλαστικό ζώο ... αλλά μέσα σε λίγες ώρες μετά τον τοκετό της αρπάζουν το μωρό, αφήνοντας τόσο τη μητέρα όσο και το παιδί της, σε απελπισμένη θλίψη και σύγχυση ... και αυτό συμβαίνει έτσι ώστε να μπορούμε να έχουμε αυτό το ξένο γάλα για τους εαυτούς μας.

Και τα μωρά; Τρομοκρατημένα, ορφανά και μόνα, έρχονται αντιμέτωπα με τον περιορισμό και τον θάνατο για να βγουν στην «αγορά» ως κρέας του «γάλακτος» ή για να έχουν μια σύντομη, βίαιη ζωή δουλείας ως «μηχανή παραγωγής γάλακτος» όπως και η μητέρα τους.

Οι αγελάδες που στη φύση θα ζούσανε πάνω από 25 χρόνια στέλνονται στο σφαγείο, εντελώς εξαντλημένες συναισθηματικά και σωματικά, στην ηλικία των τεσσάρων ή πέντε.

Μέσα από την ειρηνική διατροφή του vegan τρόπου ζωής απορρίπτουμε αυτήν την απάνθρωπη πρακτική και σταματούμε την αδικία.

Το ποίημα

Γνώριζες τη μητέρα μου;

της Mary Lynn

Γνώριζες τη μητέρα μου; Μου είπαν ότι το όνομά της ήταν Belle. Δεν ξέρω πως ήταν, αλλά έχω την ανάμνηση της μυρωδιάς της.

Μήπως άκουσες ποτέ τη μητέρα μου; ... Μήπως οι κραυγές της έσκισαν την καρδιά σου;

Τους θυμάμαι πολύ καθαρά, όταν οι εργάτες μας χώρισαν.

Μήπως πίνεις από τη μητέρα μου; Γεύτηκες ποτέ το γάλα της;

Μήπως αισθάνθηκες το πρόσωπό της στο δικό σου; Ήταν το δέρμα της απαλό σαν μετάξι;

Μου είπαν ότι είχα δύο αδελφούς και οι αδελφές μου ήταν τέσσερις,

Μετά η μητέρα μου πήγε για σφαγή, άνευ αξίας πια.

Ήσουν εκεί με τη μητέρα μου; Μήπως τη κοίταξες στα μάτια;

Είδες το φόβο μέσα τους; Μήπως άκουσες τις κραυγές της;

Και τώρα έρχεται το ΔΙΚΟ ΜΟΥ τέλος, το περιμένω με τους φίλους μου,

Είμαστε μαζεμένοι κοντά μεταξύ μας, Σε αυτό το μέρος που τελειώνει η ζωή.

Θα είσαι εκεί στη σφαγή μας; Για την σάρκα που θέλεις να φας.

Θα σκεφτείς ποτέ για εμάς; Όταν θα αγοράζεις αυτό το κομμάτι κρέας.

Είναι η σειρά μου τώρα, προχωρώ. Βαδίζω στο τέλος μου.

Με σπρώχνουν με φωνές και κλωτσιές, και με σίδερα που δεν λυγίζουν.

Σκέφτομαι τη μητέρα μου, και θυμάμαι  τη μυρωδιά της.

Και ξέρω ότι θα συναντηθούμε στον ουρανό, και θα ξεχάσουμε αυτή τη ζωή που λέγεται κόλαση.

H Δυναμική της Ειρηνικής Διατροφής - Βιωματικό Εργαστήριο Ενηλίκων

...

Επαν-ενεργοποίηση

Τα συνεχώς εντεινόμενα, παγκόσμια προβλήματα και το βάθεμα της ψεύτικης και τεχνητά δημιουργημένης κρίσης που όμως έχει τραγικές συνέπειες στην μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων και μας απειλεί θανάσιμα ζητά επιτακτικά ένα πράγμα: την επαν-ενεργοποίησή μας.

Η παγκοσμιοποιημένη δομή που ύπουλα έχει σφετεριστεί την εξουσία επί των ζωών μας δεν παύει ούτε στιγμή να προωθεί (είτε μέσα από την πλασματική ευμάρεια παλαιότερα είτε μέσα από την τωρινή, στημένη εξαθλίωση) την παραίτηση, την απάθεια, την αδιαφορία, την απενεργοποίησή μας. Μας θέλει σε μαζική ύπνωση και σε μια κατάσταση ανικανότητας για την οποιαδήποτε αντίδραση μπροστά στα προβλήματα που βιώνουμε. Μας θέλει σε μια κατάσταση αποσύνδεσης πρώτα από τον ίδιο μας τον εαυτό, τις δυνάμεις του και τις δυνατότητές του, και κατόπιν από τον κόσμο και το οικοσύστημα που μας περιβάλλει και τους νόμους και τις διαδικασίες του.

Μας αποθαρρύνει να βγούμε στο προσκήνιο και να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας και μας μπλοκάρει στην απάθεια και στον εφησυχασμό, και σε μια τεχνητά δημιουργημένη κατάσταση η οποία συντηρείται από τις συνεχείς προσπάθειες ενός μηχανισμού προγραμματισμού και εκτροπής της σκέψης και της συμπεριφοράς σε συγκεκριμένη κατεύθυνση: σε μια ψυχολογία απόγνωσης, σε μια καλλιεργημένη αίσθηση αδυναμίας, και τελικά στην προβλέψιμη συμπεριφορά της μάζας.

Όμως αν όλη αυτή η βαριά ατμόσφαιρα οδηγεί σε συμβιβασμό και αίσθημα ηττοπάθειας, υπάρχει ακόμα μια αχτίδα ελπίδας για την εκ νέου ευαισθητοποίηση μας και κινητοποίησή μας. Το έναυσμα για την επαν-ενεργοποίηση της ανθρωπότητας μπορεί να αρχίσει από το ενδιαφέρον και την φροντίδα να λύσουμε το πρόβλημα του ασθενέστερου: κάποιου που έχει βρεθεί σε ακόμα πιο δύσκολη θέση από εμάς, και μάλιστα λόγω της δικής μας συμπεριφοράς. Το χαμένο νόημα μπορεί να βρεθεί μέσα από την ενασχόληση με το δράμα του άλλου που υποφέρει άδικα και εξ αιτίας μας.

Και αυτός ο άλλος είναι τα μη ανθρώπινα ζώα τα οποία κατά απόλυτα τραγική ειρωνεία εντάσσονται σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για κάτι που νομίζουμε ότι είναι αναγκαίο αλλά που όμως στην πραγματικότητα δεν είναι. Επιβάλλοντας στα ζώα την αδικία για να καλύψουμε δήθεν τις ανάγκες μας (τροφή, ένδυση, κλπ), καταλήγουμε στα λεγόμενα «ζωικά προϊόντα» τα οποία έχουν αξία μόνο στο συγκεκριμένο νοσηρό πλαίσιο ενός ανώμαλου συστήματος και της «ελεύθερης αγοράς» του αλλά που όμως δεν έχουν καμία αξία για την πραγματική ανθρώπινη οντότητα (τόσο στο επίπεδο της φυτοφάγου ανατομίας μας αλλά και στο επίπεδο του αισθανόμενου ανθρώπου που υπάρχει μέσα μας).

Ως ανθρωπότητα έχουμε πλέον φτάσει στο τραγικότερο σημείο: για πρώτη φορά στα χρονικά αυτού του πλανήτη ένα είδος (ο άνθρωπος) έχει βρεθεί σε μια κατάσταση καταστροφικού αμόκ όπου με μανία και χωρίς λόγο αφανίζει μαζικά την αισθανόμενη ζωή: πάνω από 55 δισεκατομμύρια ζώα της στεριάς σφαγιάζονται κάθε χρόνο για την «τροφή» μας τα οποία φτάνουν το 1 τρισεκατομμύριο αν υπολογίσουμε και τα ζώα της θάλασσας. Το Ολοκαύτωμα των ζώων έγινε η «βαριά βιομηχανία» του είδους μας. Προσκολληθήκαμε παρασιτικά στα ζώα και πλήρως τυφλωμένοι στο κακό που προξενούμε, το μόνο που σκεφτόμαστε είναι πως θα εντείνουμε την καταπίεσή τους, παρόλο που κατά βάθος καταλαβαίνουμε ότι όλο αυτό είναι λάθος και το μόνο που τελικά καταφέρνει είναι να προκαλεί έναν παρακμιακό κόσμο εντεινόμενης κρίσης.

Όλη αυτή η παρανοϊκή διαδικασία που προελαύνει ακάθεκτη σε πλανητική κλίμακα, μας βυθίζει σε μια σκοτεινή κουλτούρα του θανάτου η οποία δεν μας αφήνει να δούμε τα μη ανθρώπινα ζώα όπως πραγματικά είναι και έτσι δεν μας επιτρέπει να φτάσουμε στο «γνώθι σ’ αυτόν» και να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε και οι ίδιοι. Η μετατροπή των ζώων σε εμπόρευμα κα πόρο και η αδιαφορία για την αισθανόμενη ζωή καταλήγει τελικά να είναι αδιαφορία και για την ανθρώπινη ζωή η οποία θυματοποιείται, βασανίζεται και ξοδεύεται με έναν ανάλογο τρόπο. Γιατί όταν απαξιώνουμε τα ζώα, απαξιώνουμε πρώτα απ’ όλα εμάς τους ίδιους ως αισθανόμενα όντα και σκεπτόμενα άτομα. Και έτσι εξακολουθούμε να συντηρούμε τον φαύλο κύκλο της δουλείας και της εκμετάλλευσής τους που είναι τελικά ο φαύλος κύκλος και της δικής μας δουλείας και εκμετάλλευσης. Το αποτέλεσμα είναι το μεγαλύτερο παράδοξο της συγκυρίας: τώρα που έχουμε την δυνατότητα (τεχνολογία, τεχνογνωσία, ηθική επίγνωση) να ελαχιστοποιήσουμε την αδικία και το κακό, εμείς αντίθετα το μεγιστοποιούμε και το πολλαπλασιάζουμε. Γινόμαστε όλο και πιο καταστροφικοί και προς τους ίδιους μας τους εαυτούς και προς την φύση και τα πλάσματα της.

Όμως είναι επιτακτικό να πάψουμε να συμμετέχουμε σε ένα τέτοιο παρακμιακό σύστημα και να βγούμε από όλη αυτή η εντεινόμενη παράνοια που διψάει για αίμα και συντηρεί την αρρωστημένη εμμονή στη λεηλασία της ζωής. Μια προηγμένη, πραγματικά πολιτισμένη ανθρώπινη κοινωνία απαιτεί σεβασμό της αξίας της ζωής και όχι την εφαρμογή ενός δόγματος που ισοπεδώνει την αξία της και την εκμηδενίζει. Έτσι σε ανύποπτο χρόνο η καρδιά μπορεί να σκιρτήσει και ο αισθανόμενος άνθρωπος που φέρουμε μέσα μας να αφυπνιστεί και να φωνάξει: φτάνει! Ως εδώ! Και θα έρθει πάλι στο προσκήνιο, θα ενεργοποιηθεί ξανά για να τερματίσει για πάντα όλο αυτό το κακό που κάναμε.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος το ανθρώπινο είδος να γίνεται κατακτητής και δυνάστης των άλλων ζώων ή ο ηθικός αυτουργός των εγκλημάτων εναντίον τους αλλά ούτε και να στιγματίζεται με όλο αυτό το κακό που προξενεί άδικα. Η επαν-ενεργοποίησή μας που αναδύεται στην επιφάνεια από την ανάγκη να λύσουμε το πρόβλημα του ασθενέστερου, του πιο ανυπεράσπιστου και ταυτόχρονα αποδέκτη όλης της καταπίεσης είναι μια υψηλή πράξη ευγένειας, συμπόνιας και δικαιοσύνης. Είναι μια πράξη που κουβαλάει την απελευθερωτική επίγνωση ότι η ενασχόληση με το ζήτημα των ζώων είναι τελικά η οδός για να φτάσουμε στην λύση και των δικών μας δεινών. Είναι η μετάβαση σε μόνιμη επαγρύπνηση και ενεργοποίηση για ένα τρόπο ζωής που βιώνεται με περιεκτική δικαιοσύνη (veganism).

Βίαιο, καταναγκαστικό ξεπουπούλιασμα (forced molting)

Τι είναι η κρίση που βιώνουμε; Με τι μοιάζει; Που οδηγεί;

Εύλογα, αγωνιώδη ερωτήματα που όμως δεν έχουν αισιόδοξη απάντηση αφού για όσους έχουν τις κεραίες τους ανοιχτές είναι φανερό ότι η κρίση που μας έχει επιβληθεί, εφαρμόζεται ήδη σε απίστευτα πιο γενικευμένη έκταση και με ασύλληπτη, κλιμακούμενη ένταση σε δισεκατομμύρια άλλους αισθανόμενους και βέβαια έχει τραγική κατάληξη (εκατοντάδες δισεκατομμύρια ζώα κάθε χρόνο καταναγκάζονται σε καθεστώς καταπίεσης, υποδούλωσης και μαζικής γενοκτονίας μόνο και μόνο επειδή θεωρούνται «τροφή» μας).

Όσο κι αν αδυνατούμε να το πιστέψουμε και να το χωνέψουμε η κρίση των ανθρώπων μπορεί να ειδωθεί στην πραγματική της διάσταση μόνο με όρους της καταπίεσης των ζώων (αφού το σύστημα της καταπίεσης μας δείχνει ξεκάθαρα ότι είμαστε κι εμείς το ίδιο αναλώσιμοι όπως ακριβώς τα ζώα που μας επιβάλλει για «τροφή» μας). Ο εντεινόμενος ολοκληρωτισμός που υφιστάμεθα αλλά και η κλιμάκωσή του με ακόμα πιο σκληρές μορφές είναι η πάγια τακτική για τα μη ανθρώπινα ζώα, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες. Το δράμα της ζωής τους που καταλήγει στο πιάτο μας ως συνταγές, μαγειρέματα, γεύματα και γεύσεις, έχει προηγουμένως περάσει από άπειρες μορφές κακοποίησης (που φροντίζουν να μη γνωρίζουμε) οι οποίες περιορίζονται μόνο από την αρρωστημένη φαντασία αυτών που ενορχηστρώνουν αυτόν τον εφιάλτη. Ότι χωράει και ότι δεν χωράει ο νους μπορεί να επιβληθεί στα ζώα που αυθαίρετα καταναγκάζονται να «εξυπηρετήσουν» τις «ανάγκες» του ανθρώπου.

Έτσι για τις δυνάμεις του κατεστημένου (που αλαζονικά τοποθετούν τους εαυτούς πάνω από όλους εμάς τους υπόλοιπους όπως αλαζονικά προγραμματίζουν κι εμάς να τοποθετούμε τους εαυτούς μας πάνω από τα ζώα) η τρέχουσα κρίση δεν είναι παρά μεταφορά «τεχνογνωσίας» από το ένα κοπάδι (των ζώων) στο άλλο (των ανθρώπων). Τα ζώα είναι το εύκολο θύμα για την εφαρμογή του δόγματος της καταπίεσης το οποίο στοχεύει στην απαξίωση της αισθανόμενης ζωής (ανθρώπινη και μη ανθρώπινη). Τα ζώα είναι επίσης το απόλυτο πείραμα όπου σύμφωνα με την αρρωστημένη ελίτ το κοπάδι των ανθρώπων μπορεί να στραφεί απέναντι στο κοπάδι των ζώων όχι για να καλύψει τις ανάγκες του (όπως μας εξαπατούν) αλλά για να εξοικειωθεί με την καταπίεσή του και με όλες εκείνες τις δραματικές καταστάσεις που του επιφυλάσσεται τελικά και αυτό να βιώσει.

Και στη παρούσα φάση ο πιο τραγικά ακριβής παραλληλισμός της δεινής μας θέσης λόγω της στημένης ψευδοκρίσης (με τις πραγματικές όμως συνέπειες) και ο πλέον συμβολικός είναι ίσως το βίαιο και επιβεβλημένο ξεπουπούλιασμα (forced molting) στο οποίο υποβάλλουν τις κότες αυγοπαραγωγής λίγο πριν τη σφαγή.

Επιλέξτε ελληνικούς υπότιτλους

Η κότα, αυτό το τραγικά παρεξηγημένο πτηνό, είναι το πλέον κακοποιούμενο ζώο της συγκυρίας αφού πάνω από 40 δισεκατομμύρια δολοφονούνται από το σύστημα της καταπίεσης κάθε χρόνο σε όλο το κόσμο. Η κότα μετατράπηκε στο σήμα κατατεθέν αυτού του ανώμαλου συστήματος και σε μακάβριο σύμβολο της γενοκτονίας αφού ανά 6 εβδομάδες μια ολόκληρη γενιά ξεκληρίζεται. Και όπως συμβαίνει με κάθε είδος ζώου που βίαια εισήχθη στη διαδικασία της «εξημέρωσης», δεν υπάρχει κανένα φυσικό της γνώρισμα που να μην έχει γίνει αντικείμενο ακραίας εκμετάλλευσης: η αναπαραγωγική της ικανότητα μετατράπηκε σε «αυγοπαραγωγή» ενώ η φυσική της τάση να ρίχνει τα φτερά της χειραγωγείται για να  αυξηθεί αυτή η αφύσικη «παραγωγή».

Στη φύση, τα πτηνά αντικαθιστούν όλα τα φτερά τους στη διάρκεια του έτους. Η φυσική πτερόρροια (αντικατάσταση φτερών) εμφανίζεται κοντά στην έναρξη του χειμώνα και σε αυτή τη φάση η κότα κάνει λιγότερα ή καθόλου αυγά, αφιερώνοντας την ενέργειά της στο να παραμένει ζεστή και να ανανεώσει τα φτερά της για τους κρύους μήνες που έρχονται.

Η βιομηχανία αυγών εκμεταλλεύεται αυτή τη φυσική διαδικασία αναγκάζοντας το κοπάδι σε αντικατάσταση φτερών ως μέσο για την τόνωση της αυγοπαραγωγής σε κότες των οποίων τα σώματα έχουν ήδη εξαντληθεί. Η πρακτική αυτή έγινε δημοφιλής τη δεκαετία του 1960 και γρήγορα έγινε το κυρίαρχο σύστημα διαχείρισης που τώρα εφαρμόζεται στο 75% των εγκαταστάσεων παραγωγής αυγών.

Η πρακτική της «αναγκαστικής πτερόρροιας» είναι μία από τις πιο φρικτές μέσα σε όλη αυτή την ανωμαλία που λέγεται καταπίεση των ζώων. Σημαίνει τη στέρηση τροφής και νερού στα πουλιά για 10-14 ημέρες και εφαρμόζεται μετά από περίοδο παραγωγής αυγών 20 μηνών. Όταν τους στερούνται η τροφή και τα βασικά θρεπτικά συστατικά, οι κότες σταματούν να γεννούν αυγά, και τα φτερά τους πέφτουν. Πολλές κότες που ήταν ήδη αδύναμες πεθαίνουν κατά τη διάρκεια της καταναγκαστικής πτερόρροιας. Τα νεκρά, αποσυντιθέμενα σώματά τους παραμένουν στα κλουβιά με άλλες κότες που ζουν για ημέρες ή εβδομάδες προτού σφαγιαστούν. Επιπλέον παρατηρείται αύξηση βακτηριακών λοιμώξεων σαλμονέλας (γεγονός που κάνει αυτή την πρακτική έναν απαράδεκτο κίνδυνο και για την υγεία όσων συνεχίζουν να καταναλώνουν αυγά) και μία απώλεια 15% έως 35% του σωματικού τους βάρους. Για όσες κότες επιβιώσουν αυτή την πείνα, υπάρχει μια αύξηση στην παραγωγή αυγών για τους επόμενους 7 έως 15 μήνες πριν από τη σφαγή τους.

Η αναγκαστική πτερόρροια είναι ένας τελικός τρόπος εκμετάλλευσης των πτηνών πριν γίνουν «άνευ αξίας» ως μηχανές αυγοπαραγωγής, οπότε σφάζονται για χαμηλής ποιότητας κρέας. Σε αντίθεση με τις κότες που υποβάλλονται σε αναγκαστική αντικατάσταση φτερών, οι κότες σε φυσική αντικατάσταση φτερών δεν σταματούν να τρώνε, δεν υφίστανται τραυματικό σοκ, και δεν αρρωσταίνουν με λοιμώξεις σαλμονέλας όπως οι κότες που καταναγκάζονται σε πτερόρροια.

Επιβεβλημένη κρίση:  το δικό μας καταναγκαστικό «ξεπουπούλιασμα»

Η στημένη κρίση έδωσε την απαιτούμενη αφορμή και για το δικό μας ξεπουπούλιασμα: μια κατευθυνόμενη  εκστρατεία στέρησης, εξαθλίωσης και αφαίρεσης δικαιωμάτων. Αφού για δεκαετίες μας υπονομεύουν με κάθε τρόπο, μας έφεραν τελικά σε μια τεχνητή κατάσταση αδυναμίας και εγκλωβισμού όπως ακριβώς οι κότες σε κλωβοστοιχίες (battery hens). Μόνο που η δική μας κλωβοστοιχία είναι η παραπληροφόρηση και η δυσεκπαίδευση οι οποίες αποδεικνύονται η πλέον επικίνδυνη αρρώστια: μια επιδημία που μπορεί να γονατίσει τεράστια τμήματα του πληθυσμού και να τα φέρει σε κατάσταση νοητικού κώματος όπου πλέον η αποσύνδεση από την πραγματικότητα είναι πλήρης.

Έτσι παρόλο που βιώνουμε το δικό μας δράμα, αδυνατούμε να κάνουμε τη σύνδεση και να επιδείξουμε την παραμικρή έστω συμπόνια προς το δράμα αυτών που κυριολεκτικά ξεπουπουλιάζονται εν ονόματί μας και για την υπαγορευόμενη εκ των άνωθεν «διατροφή» μας. Η διχαστική εσωστρέφεια που μας έχουν εμποτίσει, μας εμποδίζει να δούμε τις συνέπειες των συνηθειών μας στις ζωές των άλλων αισθανόμενων. Χτυπιόμαστε από το ίδιο κακόβουλο σύστημα όμως αντί να αμφισβητήσουμε αυτό (ιδιαίτερα τον ύπουλο τρόπο που επιτίθεται πρώτα στα ζώα και στη συνέχεια στους ανθρώπους με τη δήθεν τροφή του), αμφισβητούμε το δικαίωμα των άλλων ζώων στον φυσικό τους προορισμό που φυσικά δεν είναι να ζουν ως σκλάβοι μας.  Και επιμένουμε να βλέπουμε αυγά (ή οποιαδήποτε άλλα ζωικά «προϊόντα») αντί να βλέπουμε την αδικία, το έγκλημα και τη γενοκτονία που υπάρχει στη διατροφή με ζωικά. Έτσι η καταπίεση των ζώων μεταμφιεσμένη ύπουλα ως δήθεν κάλυψη των αναγκών μας (τροφή, ένδυση, κλπ) προελαύνει ανενόχλητη και αδιαμφισβήτητη για να πλημμυρίσει τελικά την ανθρωπότητα σε έναν ωκεανό καταπίεσης.

Είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια παθολογική κατάσταση που πρέπει οπωσδήποτε να ξεπεράσουμε. Γιατί όσο αρνούμαστε να κάνουμε τη σύνδεση με τα μη ανθρώπινα ζώα ως φορείς αισθανόμενης ζωής, όσο αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι η καταπίεση τους είναι η καταπίεσή μας (ότι δηλαδή η καταπίεση κατευθύνεται από το ίδιο σύστημα που στοχεύει αδιάκριτα την μη ανθρώπινη και την ανθρώπινη ζωή), θα καταδικαζόμαστε να βιώνουμε μια ανάλογη καταπίεση και μοίρα. 

Όμως δεν είναι αυτή η μοίρα της αισθανόμενης ζωής. Έχουμε την δυνατότητα να «ξεπουπουλιάσουμε» και να ξεμπροστιάσουμε ιδεολογικά αυτό το ανώμαλο καθεστώς εκεί ακριβώς που δόλια μας εξαπατά και μας χρησιμοποιεί ως πιόνι του: στην βασική βιολογική ανάγκη της τροφής. Εκεί μπορούμε να του γκρεμίσουμε όλο το δόγμα της καταπίεσης απορρίπτοντας οριστικά τη κουλτούρα του θανάτου και τη λεηλασία της ζωής ως τροφή. Εκεί μπορούμε να του στερήσουμε μια για πάντα τη δύναμη να μας χειρίζεται και να μας δυσεκπαιδεύει, να μας μειώνει συνεχώς την ευφυία και να μας δηλητηριάζει τη συνείδηση.

Και το αυτονόητο, πρώτο βήμα είναι να αναζητήσουμε την τροφή της περιεκτικής δικαιοσύνης και της ειρήνης που πραγματικά θρέφει την ανθρώπινη οντότητα σε κάθε επίπεδο: στο βασικό της πεπτικής μας ανατομίας που είναι φυτοφάγου πλάσματος αλλά και στο βαθύτερο επίπεδο της συνείδησης και του αισθανόμενου ανθρώπου που φέρουμε μέσα μας. Αν με την προηγούμενη διατροφή μας στηρίζαμε ένα σύστημα που παράγει συνεχώς απαξία, τώρα κατανοούμε ότι το αντίδοτο είναι να ζήσουμε με έναν νέο τρόπο ζωής που προάγει και τιμά τις αξίες. Αυτό είναι το απελευθερωτικό κάλεσμα της συγκυρίας και περιμένει την άμεση απάντησή μας: τη δέσμευση να κάνουμε οριστικά πράξη τον σεβασμό της αξίας της ζωής, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, την ειρήνη, την αειφορία για όλους τους αισθανόμενους.

........................

Κότα: το πιο καταπιεζόμενο ζώο

Όταν η καρδιά του πτηνοτρόφου σκίρτησε

Τα Πρόσωπα της κτηνοτροφίας "ελευθέρας βοσκής"

Οι αρσενικοί νεοσσοί είναι άχρηστοι για τη βιομηχανία αυγών και θανατώνονται αμέσως

Μητέρα κλώσα και κοτοπουλάκι - Η μητρική φροντίδα στα μη ανθρώπινα ζώα

Αντισταθείτε στο «... λίγες κοτούλες και μια κατσίκα»

Η ευφυής κότα: τα κλωσόπουλα είναι πιο έξυπνα από τα ανθρώπινα νήπια

Vegan εκ γενετής

Ο veganism εμφανίστηκε επίσημα το 1944 ως μια φιλοσοφία και ένας τρόπος ζωής ο οποίος τερματίζει άμεσα την αδικία προς τα μη ανθρώπινα ζώα. Αυτό στη πράξη σημαίνει πρώτα και κύρια μια αποκλειστικά φυτική διατροφή, κάτι που την εποχή εκείνη ακουγόταν παράτολμο αφού τότε δεν υπήρχε ακόμη η επιστημονική έρευνα που να αποδεικνύει την ασφάλεια μιας τέτοιας διατροφής. Όμως για τους πρωτοπόρους του veganism υπήρχε έντονη η διαίσθηση ότι αυτό που έκαναν ήταν το σωστό και ότι επιπλέον ο άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να στηρίζεται στην αδικία και στο πόνο των άλλων αισθανόμενων όντων για να επιβιώσει.

Αρκετές δεκαετίες μετά, φτάνοντας στο σήμερα, έχει πλέον τεκμηριωθεί η ασφάλεια της φυτικής διατροφής* και χάρη στη προσήλωση αυτών των πρωτοπόρων πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν εμπνευστεί να γίνουν vegan και όσο περνάει ο καιρός γίνονται ακόμα περισσότεροι. Σήμερα πλέον είναι συνηθισμένο να έχουμε vegan οικογένειες, vegan εγκυμοσύνη, vegan παιδιά και εφήβους, και φυσικά άτομα που είναι vegan εκ γενετής.

Οι vegan εκ γενετής είναι μια μερίδα πολύ προνομιούχων ανθρώπων που είχαν τη τύχη να γεννηθούν σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα ευνοϊκό για να εξελιχθεί και να ανθίσει ο αισθανόμενος άνθρωπος που φέρουμε μέσα μας, δηλαδή στο περιβάλλον μιας vegan οικογένειας. Με το που ήρθαν στη ζωή άρχισαν να εκπαιδεύονται στη σύνδεση με το ευρύτερο οικοσύστημα της αισθανόμενης ζωής και να γίνονται όλο και περισσότερο ένα μαζί του και με τους αέναους νόμους του.

Όταν σε όλους εμάς τους υπόλοιπους επιβαλλόταν χωρίς δεύτερη σκέψη η ανωμαλία των «ζωικών προϊόντων» ως δήθεν η «διατροφή» μας, οι άνθρωποι αυτοί ξεκινούσαν τη ζωή τους με τις καλύτερες προϋποθέσεις: την αλήθεια ότι μόνο η τροφή της ειρήνης και της δικαιοσύνης θρέφει πραγματικά την ανθρώπινη οντότητα και μια διατροφή που προέρχεται αποκλειστικά από τα φυτά, η οποία τιμά την πεπτική ανατομία του ανθρώπινου οργανισμού που είναι αυτή φυτοφάγου πλάσματος.

Αντί για τη χυδαία προπαγάνδα του συστήματος που καταπιέζει τη ζωή και που καταφέρνει να αλώνει και να μετατρέπει τους ανθρώπους σε αυτόματα της καταπίεσης, οι ευτυχείς αυτοί άνθρωποι διδάσκονταν την καίρια αλήθεια του σεβασμού της αξίας της ζωής. Έτσι ποτέ δεν υποβλήθηκαν στην κακοποίηση να καταναλώσουν με το ζόρι τη σάρκα ή τις αναπαραγωγικές εκκρίσεις των ζώων όπως θα συνέβαινε σε μια συμβατική οικογένεια. Εξαρχής διαπαιδαγωγήθηκαν σωστά και μεγάλωσαν κατανοώντας όλο και περισσότερο την τροφή ως φορέα των θεμελιωδών αξιών και ως δύναμη για να επουλώσουμε τον κόσμο από την διάχυτη αδικία που εισρέει συνεχώς στη κοινωνία μέσα από την διατροφή που βασίζεται στην λεηλασία της ζωής.

Η στήριξη της οικογένειας και η εμβάθυνση στον vegan τρόπο ζωής βοήθησε τους ανθρώπους αυτούς να χτίσουν αυτό το στέρεο, υγιές σκεπτικό που δεν συμβιβάζεται με τις χυδαίες αντιλήψεις της κουλτούρας του θανάτου η οποία αντικειμενοποιεί και εμπορευματοποιεί τη ζωή και διαχωρίζει τα ζώα σε κατηγορίες και χρήσεις. Η έμφυτη συμπόνια του ανθρώπου και η τάση του για το καλό βοηθήθηκε να ευδοκιμήσει και να εξελιχθεί σε μια ειλικρινή αγάπη και σεβασμό για όλα τα ζώα.  

Έτσι είχαν τη μεγάλη τύχη να απεμπλακούν οριστικά από την νοητική δυσαρμονία και την επακόλουθη παρωδία σεβασμού και αγάπης των ανθρώπων που αγαπούν τα ζώα μόνο στη θεωρία, στα παραμύθια, στις ιστορίες και στα καρτούν αλλά όχι στη πράξη. Κατανόησαν ότι δεν μπορούν να προδώσουν τις αξίες επειδή συνεχώς προπαγανδίζονται τα επιφανειακά, ευτελή δέλεαρ της ψευδο-απόλαυσης και της ψευδο-γεύσης** των ζωικών. Και επομένως δεν θα μπορούσαν ποτέ να συμβιβαστούν με μια διατροφή που σπέρνει τη τρομοκρατία στα άλλα αισθανόμενα όντα και που επίσης έχει τραγικές συνέπειες για τους ανθρώπους και το περιβάλλον.

Ευθύς εξ αρχής είδαν την αθλιότητα της καταπίεσης των ζώων γι αυτό που πραγματικά είναι: η ύπουλη ύβρις που μεταμφιέζεται σκόπιμα ως στοργή, φροντίδα, θρέψη, τροφή, (ένδυση, ή όποια άλλη ανάγκη) προκειμένου να μας εξοικειώσει τελικά και με την δική μας καταπίεση. Ταυτόχρονα από την άλλη διαπίστωναν πόσο τραγικά εύκολο είναι να κρατούνται οι άνθρωποι στο ψεύδος αυτής της ύβρης ώστε να μην μπορούν να δουν και να αντισταθούν στην προφανή φρίκη του κρέατος και στην έντεχνα κρυμμένη και μεγαλύτερη φρίκη του ζωικού γάλακτος και των αυγών και έτσι να μεγεθύνουν αντί να τερματίζουν την αδικία.

Όμως παρόλο που ζούμε σε έναν μη vegan κόσμο όπου επιβάλλεται και γίνεται κυρίαρχη όλη αυτή η παρακμιακή διατροφή, γι αυτούς που είχαν τη τύχη να δραπετεύσουν από αυτόν τον παράλογο προγραμματισμό από το ξεκίνημα της ζωής τους, είναι μια συνεχής επισήμανση της ορθότητας του δρόμου που τους οδήγησαν και που στην συνέχεια – όταν άρχισαν να καταλαβαίνουν - το αποδέχθηκαν συνειδητά ως τρόπο ζωής τους.

Ας γνωρίσουμε όμως καλύτερα κάποιους ανθρώπους που είναι vegan εκ γενετής:

Seba Johnson: Vegan Ολυμπιακή σκιέρ

Η Seba Johnson γεννήθηκε στις Παρθένες Νήσους και είναι vegan για όλη της τη ζωή εδώ και 4 δεκαετίες. Η οικογένειά της είχε την ευκαιρία να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και έτσι η Seba εκτέθηκε σε μια ποικιλία πολιτισμών σε πολύ νεαρή ηλικία. Το 1988 στην ηλικία των 14 ετών έγινε η νεότερη σκιέρ αλπικού σκι στην Ολυμπιακή Ιστορία αλλά και η πρώτη μαύρη σκιέρ. Το 1992 πήρε μέρος στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Albertville της Γαλλίας στο Γιγαντιαίο Σλάλομ. Όμως το 1994 αρνήθηκε να πάρει μέρος στους αγώνες στο Lillehammer της Νορβηγίας ως διαμαρτυρία στο γεγονός ότι η Νορβηγία ήρε το μορατόριουμ για το κυνήγι φάλαινας. Ως αθλήτρια, οι στολές σκι που χρησιμοποιούσε δεν περιείχαν μαλλί, δέρμα, γούνα ή μετάξι. Μάλιστα κάποτε αποκλείστηκε από έναν αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου σκι επειδή αρνήθηκε να φορέσει μια στολή που είχε ραμμένο πάνω της ένα κομμάτι δέρμα.

Η Seba υπήρξε επίσης δασκάλα του σκι και είναι τώρα μέλος της Ένωσης ηθοποιών επιδιώκοντας μια σταδιοδρομία στην υποκριτική και επίσης μιλά δημόσια για τον veganism σε σχολεία και κατασκηνώσεις νέων αλλά και όπου αλλού υπάρξει δυνατότητα.

Μια περιεκτική συνέντευξη με την Seba υπάρχει εδώ: Interview with Seba Johnson: Vegan Olympic Ski Racer

 Anne Dinshah – 42 ετών - Νέα Υόρκη

Η Anne, vegan εκ γενετής, έχει γράψει το βιβλίο “Dating Vegans: Recipes for Relationships” (Ραντεβού με Vegans: Συνταγές για τις σχέσεις) που αναφέρεται στις σχέσεις μεταξύ vegan και μη-vegan. Οι γονείς της, ο Jay και η Freya Dinshah, ήταν μία από αυτές τις περιπτώσεις (η μητέρα της δεν ήταν vegan, όταν γνωρίστηκαν, αλλά σταδιακά έγινε).

Ο πατέρας της, Jay Dinshah, ίδρυσε την Αμερικανική Vegan Society (AVS) και οι γονείς της εργάστηκαν από κοινού στην οργάνωση για 40 χρόνια, συχνά δίνοντας διαλέξεις και οργανώνοντας συνέδρια. Όπως λέει η ίδια: «όντας vegan, ειδικά παιδί ακτιβιστών γονέων, μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσω καλύτερα από το μέσο άτομο τα θέματα σχετικά με τα ζώα, καθώς και για την υγεία του πλανήτη μας και των κατοίκων του. Αγαπώ τα ζώα και ήθελα να βοηθήσω, αλλά έπρεπε να βρω το δικό μου τρόπο. Είδα πόσο αγχωτικό μπορεί να είναι το να εσωτερικεύεις τα δεινά εκατομμυρίων ζώων. Ο πατέρας είχε πάρει όρκο να μην σταματήσει ούτε μια ημέρα την σκληρή προσπάθεια μέχρι να κλείσουν όλα τα σφαγεία. Πέθανε προσπαθώντας.»

 Shaun Durrance - 30 ετών

Ο Shaun Durrance είναι vegan από τη γέννησή του και μεγάλωσε στις δεκαετίες του 80 και του 90 τότε που η vegan διατροφή ήταν ουσιαστικά άγνωστη και οι διατροφικές επιλογές σχετικά περιορισμένες. Ο Shaun λέει ότι από 3 χρονών καταλάβαινε τι σημαίνει να είσαι vegan και θυμάται το πως εξηγούσε τους συμμαθητές του από πού προέρχεται η ζελατίνη.

Σήμερα ο Shaun είναι παντρεμένος με την Patricia, επίσης, vegan, και έχουν μια όμορφη κόρη την Katarina, σχεδόν 3 που είναι επίσης μεγαλωμένη ως vegan. Ο Shaun πάντα έτρωγε ισορροπημένα γεύματα - το κλειδί για τη βέλτιστη διατροφή -, δεν έχει σπάσει ποτέ κάποιο οστό παρά τις πολλές πτώσεις στον αθλητισμό και δεν πιστεύει ότι η ανησυχία στο κοινό όσον αφορά την ανατροφή vegan παιδιών είναι δικαιολογημένη.

...................


* Κοινή θέση της Αμερικανικής Ένωσης Διατροφολόγων (ADA) και των Διατροφολόγων του Καναδά:

"Η καλά σχεδιασμένη vegan διατροφή και οι άλλοι τύποι φυτικών διατροφών είναι κατάλληλες για όλα τα στάδια του κύκλου ζωής, συμπεριλαμβανομένης της διάρκειας της εγκυμοσύνης, της γαλακτοπαραγωγής, της νηπιακής ηλικίας, της παιδικής ηλικίας, και της εφηβείας."

Περιοδικό της Αμερικανικής Ένωσης Διατροφολόγων (JADA – Journal of the American Dietetic Association)

α) Ιούνιος 2003 - Τόμος 103 - Σελίδες: 748-765

και

β) Ιούλιος 2009 - Τόμος 109 – Σελίδες: 1266-1282

** Ο όρος ψευδο-γεύση για το κρέας και τα άλλα ζωικά προϊόντα ουσιαστικά αναφέρεται στην καρύκευσή τους με φυτά κατά το μαγείρεμα - δηλαδή τους δίνουμε τη γεύση φυτών για τα φάμε. Και αυτό το αναφέρει από την αρχαιότητα ακόμα ο Πλούταρχος:

«Ωστόσο, ούτε άψυχο και νεκρό (ζώο) το τρώνε όπως είναι, αλλά το βράζουν, το ψήνουν, το μεταβάλλουν με φωτιά και φάρμακα, αλλοιώνοντας, μετατρέποντας και σβήνοντας με μύρια καρυκεύματα την γεύση του αίματος, ώστε το γευστικό όργανο να εξαπατηθεί και να δεχτεί ό,τι του είναι ξένο.»

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ: Περί Σαρκοφαγίας ΛΟΓΟΣ Α'