Μητέρα αγελάδα αντιδρά με ένα ευφυές σχέδιο ενάντια στην αρπαγή ενός ακόμη μωρού της

Την ιστορία αφηγείται η κτηνίατρος Holly Cheever

Θα ήθελα να σας πω μια ιστορία που είναι τόσο αληθινή όσο και αποκαρδιωτική. Όταν αποφοίτησα από τη Σχολή Κτηνιατρικής του Cornell, πήγα για πρακτική σε μια γαλακτοκομική φάρμα στην περιοχή Cortland. Έγινα μια πολύ δημοφιλής επαγγελματίας λόγω του ότι μεταχειριζόμουν ευγενικά τις αγελάδες. Ένας από τους πελάτες μου με κάλεσε μια μέρα με ένα αινιγματικό μυστήριο: η καφέ ελβετική αγελάδα του, έχοντας γεννήσει το πέμπτο μοσχαράκι της φυσικά στο βοσκοτόπι το βράδυ πριν, έφερε το νέο μωρό στον αχυρώνα και την έβαλαν στη γραμμή για άρμεγμα, ενώ της πήραν το μοσχάρι για μια ακόμη φορά. Οι μαστοί της, όμως, ήταν εντελώς άδειοι, και παρέμεναν έτσι για αρκετές ημέρες.

Ως νέα μητέρα, αυτή θα έπρεπε κανονικά να παράγει κοντά στα 50 λίτρα γάλα τη μέρα. Παρά το γεγονός ότι έλαμπε από υγεία, οι μαστοί της παρέμεναν άδειοι. Πήγαινε έξω στο λιβάδι κάθε πρωί μετά το πρώτο άρμεγμα, επέστρεφε για άρμεγμα το βράδυ, και πάλι αφήνονταν έξω στο λιβάδι για τη νύχτα – η ιστορία αυτή διαδραματίστηκε πιο παλιά, στις ημέρες που επέτρεπαν στα ζώα ένα μικρό ποσοστό ευχαρίστησης και φυσικών συμπεριφορών στη ζωή τους – αλλά ποτέ οι μαστοί της δεν ήταν πρησμένοι με μεγάλες ποσότητες γάλακτος που είναι το σήμα κατατεθέν μιας αγελάδας που έχει πρόσφατα γεννήσει.

Εικόνα από το The Animals Voice

Με είχαν καλέσει να ελέγξω αυτή την μυστηριώδη αγελάδα δύο φορές στην  διάρκεια της πρώτης εβδομάδας μετά τον τοκετό της και δεν μπόρεσα να βρω λύση σε αυτό το μυστήριο. Τέλος, περίπου την ενδέκατη μέρα μετά τον τοκετό, ο κτηνοτρόφος με κάλεσε με τη λύση: είχε ακολουθήσει την αγελάδα έξω στο λιβάδι μετά το πρωινό της άρμεγμα, και ανακάλυψε την αιτία: είχε γεννήσει δίδυμα, και κατόπιν επιλογής, είχε φέρει το ένα στον κτηνοτρόφο και είχε κρατήσει το άλλο κρυμμένο μέσα στο δάσος στην άκρη του λιβαδιού της, έτσι ώστε κάθε μέρα και κάθε νύχτα να μένει με το μωρό της - το πρώτο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ που ήταν σε θέση να γαλουχήσει - και το μοσχαράκι της την θήλαζε μέχρι στεγνώματος με ενθουσιασμό. Αν και έκανα έκκληση στον κτηνοτρόφο να κρατήσει την αγελάδα με το αρσενικό μοσχαράκι της μαζί, αυτή έχασε και αυτό το μωρό, το οποίο οδηγήθηκε στην κόλαση του κλουβιού όπου περιορίζονται τα μοσχαράκια κρέατος.

Σκεφτείτε για μια στιγμή το περίπλοκο σκεπτικό που επέδειξε αυτή η μητέρα:

πρώτον, είχε μνήμη – την μνήμη των τεσσάρων προηγούμενων απωλειών της, όπου το να φέρνει το μωρό της στον αχυρώνα είχε σαν αποτέλεσμα να μην τον / την ξαναδεί (σπαρακτικό για κάθε θηλαστικό-μητέρα).

Δεύτερον, μπόρεσε να καταστρώσει και στη συνέχεια να εκτελέσει ένα σχέδιο: εάν το να φέρνει το μωρό της στον κτηνοτρόφο σήμαινε ότι αναπόφευκτα θα τον / την έχανε, τότε θα έπρεπε να κρύψει το μοσχαράκι της, όπως κάνουν τα ελάφια, κρατώντας το μωρό της στο δάσος να την περιμένει μέχρι να επιστρέψει.

Τρίτον - και δεν ξέρω πως να το εξηγήσω αυτό - αντί να κρύψει και τα δύο, πράγμα που θα είχε προκαλέσει τις υποψίες του κτηνοτρόφου (η έγκυος αγελάδα αφήνει τον αχυρώνα το βράδυ και επανέρχεται το επόμενο πρωί μη έγκυος και χωρίς μωρό), του έδωσε το ένα και κράτησε το άλλο για την ίδια. Δεν μπορώ να σας πω πώς ήξερε να το κάνει αυτό – το πιο πιθανό είναι ότι μια απελπισμένη μητέρα θα έκρυβε και τα δύο.

Το μόνο που ξέρω είναι το εξής: συμβαίνουν πολύ περισσότερα πράγματα πίσω από αυτά τα όμορφα μάτια από ό,τι τους αναγνωρίζουμε εμείς οι άνθρωποι, και ως μητέρα που μπόρεσα να θηλάσω τα τέσσερα μωρά μου και δεν εξαναγκάστηκα να υποστώ την οδύνη της απώλειας των αγαπημένων μου παιδιών, αισθάνομαι τον πόνο της.

Holly Cheever, Κτηνίατρος

Αντιπρόεδρος της New York State Humane Association

ΠΗΓΗ

...........

Ιστορίες σαν την παραπάνω συντρίβουν την πλάνη του γάλακτος η οποία θα έπρεπε προ πολλού να έχει καταρρεύσει. Το ζωικό γάλα δεν είναι το δώρο της φύσης, ούτε είναι αθώο και ούτε είναι λευκό. Το ζωικό γάλα είναι κόκκινο, κατακόκκινο με το αίμα, την εκμετάλλευση, και την αδικία όσων θηλαστικών ζώων κατάφερε να «εξημερώσει» (υποδουλώσει) ο κατώτερος τύπος άνθρωπου (ο τύπος του καταστροφέα και κυρίαρχου) που προσωρινά έχει επικρατήσει.

Η διαδικασία παραγωγής του είναι η απόλυτη δυνάστευση και τυραννία της ζωής. Και η ίδια η επινόηση της παραγωγής του είναι η μεγαλύτερη ανωμαλία στο οικοσύστημα της Γης που με την σειρά της, σαν ντόμινο, προξενεί και όλες τις υπόλοιπες ανώμαλες καταστάσεις στον σημερινό κόσμο.

Και αυτό γιατί η λέξη παραγωγή είναι πλάνη. Το γάλα δεν παράγεται από τα ζώα γιατί δεν υπάρχουν ζώα-μηχανές παραγωγής. Το γάλα προέρχεται από την εκμετάλλευση του θηλυκού των θηλαστικών ειδών και συγκεκριμένα της αναπαραγωγικής τους λειτουργίας, όταν αυτά τα ζώα με τεχνητή σπερματέγχυση τα κάνουν έγκυους. Και όταν γίνουν μητέρες, θα τους πάρουν τα μωρά τους αμέσως (την πρώτη κιόλας μέρα) και στην συνέχεια τους παίρνουν και το γάλα που προορίζονταν γι αυτά. Επομένως δεν υπάρχει καμία παραγωγή και η σωστή λέξη είναι κλοπή.  

Και όταν κάτι ανώμαλο - που δεν συμβαίνει με κανένα άλλο πλάσμα στη φύση, που επίσης ήταν άγνωστο στην συντριπτική πλειοψηφία της παρουσίας (6 περίπου εκατομμυρίων ετών) του ανθρώπου στον πλανήτη και που μας προέκυψε όψιμα, μόλις πριν 6 δεκαετίες – μπαίνει στη ζωή μας ως ομαλό, αναγκαίο, δίκαιο και σωστό, τότε ανοίγει ο επικίνδυνος δρόμος της αλλοίωσης της σκέψης και της συνείδησης.

Γιατί το γάλα σχετίζεται με την διατροφή και αυτή είναι η βασική ανάγκη του ανθρώπου. Όμως όταν το πιο βασικό και θεμελιώδες στοιχείο που διασφαλίζει την ζωή μας και την ύπαρξή μας στηρίζεται σε ψέματα (αν δηλαδή το ζωικό γάλα εκλαμβάνεται ως παραγωγή και τροφή και όχι ως κλοπή), τότε μπορεί να εκλογικευτεί οποιαδήποτε ανωμαλία και στις άλλες πτυχές της ζωής μας και ο οργουελισμός να γίνει το μέτρο στη πραγματικότητά μας.

Στην τρέχουσα συγκυρία το βλέπουμε καθαρά ότι οι αντιλήψεις που επικρατούν στην διατροφή, έχουν επικρατήσει και στην πραγματικότητα του κόσμου που ζούμε. Η πλάνη του γάλακτος σημαίνει αδικία και έχοντας αλώσει την διατροφή μας, έχει ανοίξει διάπλατα την πόρτα και σε κάθε άλλη μορφή αδικίας, καταφέρνοντας να την μεταμορφώνει σε κάτι θετικό ή σε συναίνεση ως αναγκαίο κακό. Και το αποτέλεσμα είναι ότι η κοινωνία εθίζεται και καταλήγει να αποδέχεται αρνητικά όπως πχ ο πόλεμος, η καταπάτηση των δικαιωμάτων, ο καταναλωτισμός, η αντικειμενοποίηση του ανθρώπου και των ζώων, η καταστροφή των οικοσυστημάτων, η ραδιενέργεια, η εκμετάλλευση, κλπ τα οποία τελικά είναι οι διάφορες μορφές της καταπίεσης του ισχυρού προς τον τεχνητά αποδυναμωμένο.

Η πλάνη έχει το τίμημά της και όσο αυτή θα υπάρχει στην διατροφή μας, δεν θα ησυχάσει ο κόσμος μας. Όλες οι προσπάθειες να εξηγήσουμε γιατί υποφέρουμε, αγωνιούμε και ταλανιζόμαστε ως ανθρωπότητα, θα πέφτουν στο κενό, όσο εξ αιτίας της πλάνης μας, θα εξακολουθούν να βασανίζονται, να υποφέρουν και να αγωνιούν τα άλλα αισθανόμενα όντα. Όσο δηλαδή θα διεκδικούμε το "γάλα των παιδιών μας", εννοώντας το γάλα και την ζωή που στερήσαμε από  άλλα παιδιά και μητέρες. Αν λοιπόν ψάχνουμε μιαν απάντηση στο πως θα υπάρξει αληθινή γαλήνη στο κόσμο μας και στην προσωπική ζωή μας, ας μην την αναζητούμε πουθενά αλλού παρά στην διευθέτηση της θεμελιώδους πλάνης η οποία έχει αλώσει την διατροφή μας και ας κάνουμε το πρώτο βήμα που λέγεται αποδόμηση της «λευκής» πλάνης του ζωικού γάλακτος.

Περισσότερα για το ζωικό γάλα:

Είμαστε βυζανιάρικα των άλλων ζώων;

Μαύρα μεσάνυχτα

Η δυναμική της δίκαιης τροφής

Σφάζοντας μωρά

Γιατί ο Veganism είναι σημαντικός;

Εθελοντική αιμοδοσία και καταναγκαστική "γαλακτο-αφαίμαξη"

 

 

Ο «προορισμός» των ζώων

Οι άνθρωποι που καταναλώνουν ζωικά πιστεύουν ότι αυτό που κάνουν δεν είναι κάτι κακό αφού υπάγεται στον περιβόητο «προορισμό» των ζώων. Όχι αδικαιολόγητα αφού ο μεροληπτικός «προορισμός» που κυκλοφορεί στην ανθρώπινη κοινωνία και ο οποίος δίνει στον άνθρωπο το «δικαίωμα» να καταναλώνει ζώα, δεν είναι παρά μια περιγραφή των σκοπών, των επιδιώξεων και ακριβώς όλων εκείνων που εξυπηρετούν και βολεύουν αυτή την κοινωνία στη σχέση της με τα ζώα. Είναι ένας «προορισμός» κομμένος και ραμμένος στα μέτρα ενός ανθρώπου - κυρίαρχου και καταπιεστή της αισθανόμενης ζωής, ο οποίος προσπαθεί να προσαρμόσει τα πάντα στην δική του υποκειμενική αντίληψη των πραγμάτων, κόντρα στους νόμους του οικοσυστήματος μέσα στο οποίο υπάρχει. Δεν είναι παρά ένας ακόμα επινοημένος, υποκειμενικός ισχυρισμός ο οποίος, από κάποιο σημείο και μετά, έγινε γενική «αλήθεια» και αναγορεύθηκε σε ένα «ακράδαντο επιχείρημα - κλισέ»,  που υπάρχει για να παρακάμπτει τις τυχόν αντιδράσεις και να κλείνει το θέμα της εκμετάλλευσης των ζώων.

Φυσικά μια τέτοια μεροληπτική προσέγγιση δεν είναι «προορισμός» αλλά μια εκ των άνωθεν και ερήμην των ζώων ετυμηγορία και μια καταδικαστική απόφαση γι αυτά με συνοπτικές διαδικασίες. Και αυτό με τη σειρά του παραπέμπει σε ανάλογους «προορισμούς», όπως ο «προορισμός» του ανθρώπου, της γυναίκας, κλπ, όπου προαποφασίζονται «προορισμοί», ερήμην των ενδιαφερομένων.

Παραμερίζοντας το απόλυτα βασικό ζήτημα του ότι είναι υπεροπτικό και κυριαρχικό (supremacist) να καθορίζουμε τον προορισμό των άλλων, εύλογα προκύπτουν πολλά ερωτηματικά. Το πλέον προφανές είναι πως μπορεί ένας τρίτος να ξέρει τον προορισμό του ίδιου του ενδιαφερόμενου; Για παράδειγμα, από που προκύπτει η βεβαιότητα ότι ένα ζώο επιθυμεί ως προορισμό του να γίνει «παϊδάκια», ή «μηχανή» παραγωγής γάλακτος και αυγών, δερμάτινο «ρούχο» ή «κάθισμα», αντικείμενο «έρευνας και πειραμάτων», κλπ; Σε ποια κριτήρια αλήθεια υπακούει αυτός ο «προορισμός» και γιατί ταιριάζει με τις επιθυμίες μας αλλά όχι με τις επιθυμίες και τα συμφέροντα των ζώων; 

Αναμφισβήτητα ο προορισμός κάθε αισθανόμενου όντος υπάρχει αλλά αυτόν τον ξέρει και τον αποφασίζει ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος και όχι ένας τρίτος, γιατί εάν αποφασίσω εγώ τον προορισμό σου για σένα, τότε θα είναι η δική μου υποκειμενική άποψη και όχι αυτό που εσύ θέλεις. Επιπλέον ο πραγματικός προορισμός καθορίζεται από αντικειμενικά δεδομένα και κριτήρια και δεν είναι κάτι αυθαίρετο και μεροληπτικό ως αποτέλεσμα της παραποίησης των γεγονότων. Ο πραγματικός προορισμός πατάει στέρεα στην ίδια την αισθανόμενη ζωή και στις ιδιότητες της και είναι έμφυτος, ενστικτώδης, και καθορισμένος από το οικοσύστημα που δημιούργησε το ον. Ουσιαστικά καθορίζεται από τα φυσικά χαρακτηριστικά κάθε όντος και είναι ξεκάθαρα φανερός: πχ αν νοιώθεις πόνο, είσαι προορισμένος να αποφεύγεις τον πόνο και αν έχεις φτερά είσαι προορισμένος να πετάς.

Ενδεικτικά του προορισμού κάθε όντος είναι επίσης τα αναπαλλοτρίωτα και αναφαίρετα φυσικά δικαιώματα με τα οποία αυτό γεννιέται στο οικοσύστημα της Γης. Με βάση αυτά, τα ζώα έχουν ως πραγματικό προορισμό το δικαίωμα να ζουν, το δικαίωμα να είναι ελεύθερα και το δικαίωμα να ασκούν τις φυσικές συμπεριφορές τους. Με άλλα λόγια, (όπως εμείς) έχουν το δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία και στην επιδίωξη της ευτυχίας. Γιατί ο πιο θεμελιώδης φυσικός νόμος στη Φύση είναι ότι αυτή δημιουργεί ελεύθερα όντα. Πουθενά η Φύση δεν επιτρέπει την στέρηση της ελευθερίας και αυτός είναι ο βασικός λόγος που το οικοσύστημα της Γης υπάρχει και εξελίσσεται για δισεκατομμύρια χρόνια. Η ελευθερία είναι το αέναο ποτάμι, αυτή η συνεχής ροή των διαδικασιών του οικοσυστήματος, η οποία αν μπλοκαριστεί, τότε ενεργοποιείται ένα ντόμινο συνεπειών που σημαίνουν παρακμή και τέλος. Στην Φύση δεν έχουν θέση οι φραγμοί και ο ολοκληρωτισμός και η ελευθερία αναμφισβήτητα προβάλει ως ο υπέρτατος προορισμός της.

Όμως το ανθρώπινο είδος με την «εξημέρωση» (υποδούλωση) των ζώων παραβίασε την ροή της ελευθερίας στο οικοσύστημα. Έκτοτε ένας άλλος «προορισμός» έχει κυριεύσει την συλλογική συνείδηση της κοινωνίας ο οποίος στερεί από τα ζώα τα φυσικά τους δικαιώματα μόνο και μόνο για να μπορούμε να «απολαύσουμε» προϊόντα και υπηρεσίες καταπίεσης που επιπλέον δεν είναι αναγκαία, όπως ένα σουβλάκι, ένα ποτήρι γάλα, ένα παγωτό, και ούτω καθεξής.  Ένας τέτοιος «προορισμός» για την ζωή εύκολα πέρασε το όριο του είδους και βρήκε τελικά τον δρόμο του και μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Και αυτός ο υποκειμενικός «προορισμός» που προδιαγράφουμε για τους άλλους μπλοκάρει όλο και πιο έντονα τα πράγματα και μας έχει φέρει στο αδιέξοδο του σημερινού κόσμου, γιατί κατά βάση ζητάμε από τους αισθανόμενους άλλους (ανθρώπους και μη ανθρώπους) κάτι που δεν μας ανήκει και που επειδή είναι άδικο δεν θα το δεχόμασταν για εμάς του ίδιους.

Αλλά ακριβώς αυτό θα μπορούσε να έχει γίνει από καιρό το ζητούμενο κριτήριο: θα δεχόμασταν για τον εαυτό μας αυτό που ζητάμε για τους άλλους; Θα δεχόμασταν κάποιος άλλος να ορίσει τον προορισμό μας; Αν όχι, τότε θα πρέπει να διευθετήσουμε άμεσα την τρέχουσα πλάνη του προορισμού των ζώων. Και αν πραγματικά μας ενδιαφέρει το θέμα, να αναγνωρίσουμε τον μόνο πραγματικό προορισμό τους που είναι ο σεβασμός της ζωής τους και της ελευθερίας τους.

Γιατί όσο θα βλέπουμε τα ζώα μέσα από τον παραμορφωτικό φακό ενός «προορισμού» ο οποίος είναι αποτέλεσμα του καθεστώτος κατοχής (λόγω «εξημέρωσης») που αυτά βρίσκονται τα τελευταία 10 χιλιάδες χρόνια, θα είμαστε οι δυνάμεις κατοχής τους και οι κατακτητές τους και ως καταναλωτές τους θα μετατρεπόμαστε σε ηθικούς αυτουργούς της στέρησης των δικαιωμάτων τους σε έναν κατήφορο που δεν έχει τέλος. Η τρέχουσα συγκυρία (κατά την οποία τα ζώα έχουν βρεθεί στην χειρότερη φάση της παρουσίας τους στη Γη - 55 δις θανατώνονται κάθε χρόνο μόνο για τροφή) αποδεικνύει ότι για να επιτευχθεί ο φραγμός της ελευθερίας των άλλων, θα πρέπει να καταργηθεί κάθε ηθικός φραγμός από μέρους μας.

Η πλάνη του «προορισμού» των ζώων, με το να παράγει αδικία, οδηγεί σε ανισορροπία και σε έναν αχρείαστο φαύλο κύκλο, ο οποίος μπλοκάρει όλο και περισσότερο το οικοσύστημα της ελευθερίας. Επιπλέον, με το να υποβαθμίζει τα μη ανθρώπινα ζώα ως κατάδικους μέσα σε μια ανθρώπινη φυλακή, μας κρατά και εμάς δέσμιους στην φυλακή αυτής της πλάνης.

Όμως στο οικοσύστημα δεν υπάρχουν κατάδικοι και φυλακισμένοι και η αποκατάσταση του πραγματικού προορισμού των ζώων γίνεται η δική μας ευκαιρία για να βρούμε ποιος είναι ο πραγματικός προορισμός μας. Βγαίνοντας από την πλάνη καταρρέει η φυλακή που στραγγαλίζει το οικοσύστημα και στην οποία ήμασταν κι εμείς κλεισμένοι ως οι δεσμοφύλακες των μη ανθρώπινων ζώων. Τότε έχουμε την δυνατότητα να δούμε και να αναγνωρίσουμε το λάθος μας και να ευθυγραμμίσουμε ξανά τον προορισμό μας με την ροή της ελευθερίας που μας περιβάλλει. Και τότε είναι η στιγμή που εντελώς φυσικά κάνουμε το βήμα στην μόνη πορεία που τιμά και υποστηρίζει έμπρακτα αυτόν τον προορισμό: στον vegan τρόπο ζωής ο οποίος, απελευθερώνοντας πρώτα εμάς, απελευθερώνει άμεσα και τα ζώα.

Διαγωνισμός παρωδία: «Γιατί είναι ηθικό να τρώμε κρέας;»

Με τον παραπάνω προκλητικό τίτλο ολοκληρώθηκε πριν λίγες ημέρες ο «διαγωνισμός» συγγραφής δοκιμίου του περιοδικού των Times της Νέας Υόρκης, ο οποίος, όπως ήταν φυσικό, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών.

Με προκαθορισμένο από πριν το συμπέρασμα, αφού όλες οι παράμετροι του «διαγωνισμού»-παρωδία ήταν νοθευμένες (εισηγητής μια γνωστή για την αντίθεση της στην φυτοφαγία και στον veganism δημοσιογράφος, αυτο-παρουσιαζόμενη ως «ηθικολόγος» και με ένα πάνελ ειδικών που υπερασπίζονται –πλην ενός - την «ηθική» χρήση των ζώων) η όλη διαδικασία εκφυλίστηκε σε ένα φτηνό, επικοινωνιακό παιχνίδι, το οποίο προσβάλλει την νοημοσύνη ακόμα και των ίδιων των καταναλωτών ζωικών.

Μέσω της επιχειρούμενης σύνδεσης θετικών εννοιών (βιώσιμο, ηθικό, ευσπλαχνικό) με αρνητικές πρακτικές, τα επικοινωνιακά πανηγύρια αυτού του είδους αποκαλύπτουν ξεδιάντροπα τον στόχο τους: να καθησυχάσουν το κοινό και να επιβεβαιώσουν στη συνείδησή του ότι όχι μόνο δεν είναι κακό να εκμεταλλευόμαστε τα ζώα αλλά είναι και «ηθικό» και άρα επιβάλλεται. Και έτσι το κοινό (που τα τελευταία χρόνια απομακρύνεται σταδιακά από την κατανάλωση ζωικών κυρίως για την αδικία που επιβάλλουμε στα ζώα) μπορεί να αισθάνεται καλά για την καταπίεση των ζώων.

Το πλέον νοσηρό όμως είναι ότι βάζει τους ίδιους τους αναγνώστες να κάνουν την βρώμικη δουλειά της αναγόρευσης της εκμετάλλευσης ως «ηθικής».  Οι αναγνώστες, οι οποίοι επί χρόνια παραπληροφορούνται με την μονόπλευρη παρουσίαση του θέματος, καλούνται να κάνουν λάστιχο τα όρια του ηθικού και να επικυρώσουν και να επιβραβεύσουν την αδικία και στο ιδεολογικό επίπεδο.

Έτσι δεν αποτελεί έκπληξη ότι το «νικητήριο» δοκίμιο προέρχεται από έναν πρώην «φυτοφάγο» που κατάλαβε το «λάθος» του και επανήλθε δριμύτερος στην κρεατοφαγία γιατί σύμφωνα με τον προσωπικό του υποκειμενικό ορισμό του ηθικού, το να κάνεις ότι σε βολεύει στα άλλα αισθανόμενα όντα είναι «ηθικό».

Παρακάτω ακολουθεί μία από τις ποικίλες διαμαρτυρίες απέναντι στην πρόκληση του «διαγωνισμού»-παρωδία. Είναι αυτή του καθηγητή Φιλοσοφίας John Sanbonmatsu του Worcester Polytechnic Institute ο οποίος σε μια εκπληκτική επιστολή στο περιοδικό των New York Times που υπογράφεται από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, καταγγέλλει ως απαράδεκτο το όλο εγχείρημα.

Αγαπητέ Συντάκτη

Είμαστε μια ομάδα από διάφορους επιστήμονες, ερευνητές και καλλιτέχνες από ειδικότητες, όπως η φιλοσοφία, η κοινωνιολογία, το δίκαιο, η πολιτική θεωρία, η ψυχολογία, οι γυναικείες σπουδές, και οι φιλολογικές σπουδές, και γράφουμε για να διαφωνήσουμε με την απόφαση του περιοδικού να κάνει έναν διαγωνισμό του στυλ «Υπεράσπισε το γεύμα σου».

Είναι οι ηθικοί φυτοφάγοι, ένα αναπτυσσόμενο αλλά ακόμα αρκετά μικρό ποσοστό του πληθυσμού, μια τέτοια «απειλή» για τις βιομηχανίες επεξεργασίας κρέατος και γαλακτοκομικών ώστε το περιοδικό Times θα πρέπει να καλέσει τα εκατομμύρια των αναγνωστών του για να τους βάλουν τις φωνές; Είναι ο σκοπός αυτού του διαγωνισμού πραγματικά να ανοίξει μια ειλικρινής συζήτηση γύρω από τη βιομηχανία κρέατος, ή ο  σκοπός είναι μάλλον να κλείσει;

Θεωρούμε ανησυχητικό το γεγονός ότι το περιοδικό οργάνωσε έναν τέτοιο μονόπλευρο διαγωνισμό, και, επιπλέον, το ότι η Ariel Kaminer τον εισήγαγε με τέτοια ελαφρότητα. «Ηθικά μιλώντας, τα λαχανικά  παίρνουν όλη τη δόξα» γράφει η Kaminer, διακωμωδώντας τους vegan ως μέλη ενός «σκληροπυρηνικού εσωτερικού κύκλου» που έχουν «κυριαρχήσει την συζήτηση.» Με το δήθεν κέφι της («Bon Appetit!»), η Kaminer φαίνεται πρόθυμη να υποτιμήσει τον λόγο για τον ηθικό βιγκανισμό. Μια πιο σοβαρά σκεπτόμενη κριτικός θα είχε δώσει τουλάχιστον μια επιφανειακή προσοχή στην εμπειρική βάση της θέσης, δηλαδή, τα γνωστά  γεγονότα σχετικά με τη γνωστική λειτουργία των ζώων και το απερίγραπτο μαρτύριο που υπομένουν τα εκτρεφόμενα ζώα, έτσι ώστε να μπορούν να καταλήξουν σαν κρέας στο πιάτο μας.

Πρώτον, έχει υπάρξει μια έκρηξη επιστημονικής έρευνας τις τελευταίες δεκαετίες η οποία δείχνει πέρα ​​από κάθε αμφιβολία ότι πολλά άλλα είδη εκτός από το δικό μας είναι συναισθηματικά και γνωστικά πολύπλοκα. Τα εκτρεφόμενα ζώα είναι ικανά για ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων και εμπειριών, συμπεριλαμβανομένης της ενσυναίσθησης και της ικανότητας να διαισθάνονται την εσωτερική κατάσταση των άλλων. Τα στοιχεία δείχνουν ότι βιώνουν τη βία και τα τραύματα στο σώμα τους, όσο αγωνιωδώς τα βιώνουμε κι εμείς.

Δεύτερον, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πλέον επίγνωση της τρομακτικής σκληρότητας και της βίας που συμβαίνει πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες της βιομηχανίας κρέατος. Δισεκατομμύρια αγελάδες, κοτόπουλα, χοίροι, γαλοπούλες, χήνες, πάπιες και ψάρια ιχθυοκαλλιέργειας υποφέρουν κάθε χρόνο σε αποτρόπαιες συνθήκες, κατόπιν σφαγιάζονται άγρια​​, πολλά από αυτά, ενώ έχουν ακόμα πλήρως ή μερικώς τις αισθήσεις τους. Η λεγόμενη βιομηχανική κτηνοτροφία ευθύνεται για το 99% του κρέατος που καταναλώνεται στην κοινωνία μας. Εν τω μεταξύ, η μαζική σφαγή των ψαριών, είναι τόσο καταστροφική για τη θαλάσσια ζωή ώστε ακόμη και το Κέντρο Αλιείας του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας (το ακαδημαϊκό σκέλος της καναδικής βιομηχανίας αλιείας) έχει με ειλικρίνεια παρομοιάσει τις σημερινές εμπορικές αλιευτικές εκστρατείες με «πολέμους αφανισμού».

Αυτά και άλλα στοιχεία έχουν οδηγήσει την πλειοψηφία των σύγχρονων ηθικών φιλόσοφων που έχουν μελετήσει το ζήτημα να συμπεράνουν ότι η δολοφονία των ζώων, προκειμένου να τα φάμε, δεν είναι ένα ηθικά υπερασπίσιμο ανθρώπινο συμφέρον, σίγουρα όχι σε μια κοινωνία όπως η δική μας, όπου οι vegan εναλλακτικές είναι ευρέως διαθέσιμες.

Ακόμη και για καθαρά ωφελιμιστικούς λόγους, δηλαδή την ανθρώπινη ιδιοτέλεια, το κρέας δεν βρίσκει  λογική αιτιολόγηση. Πολυάριθμες μελέτες έχουν δείξει την βασισμένη στο κρέας διατροφή να συνδέεται με μυριάδες αρνητικά αποτελέσματα για την υγεία, συμπεριλαμβανομένων του υψηλότερου κινδύνου για καρδιαγγειακά νοσήματα και καρκίνο (για να αναφέρουμε μόνο δύο). Εν τω μεταξύ, η κτηνοτροφία έχει αποδειχθεί ότι είναι καταστροφή για την οικολογία και την δημόσια υγεία, αφού δηλητηριάζει τις παροχές νερού για τον άνθρωπο, καταστρέφει τεράστιες εκτάσεις των τροπικών δασών της Λατινικής Αμερικής, με αποτέλεσμα τη διάβρωση του εδάφους, και δημιουργεί νέους επικίνδυνους παθογόνους παράγοντες όπως η γρίπη των πτηνών και η ασθένεια των τρελών αγελάδων. Η κτηνοτροφία είναι επίσης μία από τις κύριες πηγές των παγκόσμιων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτά και πολλά άλλα στοιχεία που καταδεικνύουν τις εφιαλτικές συνέπειες της βιομηχανίας κρέατος εξίσου για τους ανθρώπους και τους μη ανθρώπους, γιατί το περιοδικό κάλεσε τους αναγνώστες του να υπερασπίσουν την εν λόγω βιομηχανία, και τα δοκίμια τους να κριθούν κυρίως από τους υποστηρικτές της "ευσπλαχνικής" κρεατοφαγίας;

Η Kaminer υπονοεί ότι έχει συγκροτήσει το πιο συνετό και εχθρικό στο κρέας πάνελ κριτών, ένα «αδίστακτο» πάνελ που θα είναι δύσκολο να πειστεί στο θέμα της κατανάλωσης κρέατος. Αλλά είναι αυτό αλήθεια; Ο Michael Pollan προωθεί τον Joel Salatin και άλλους παραγωγούς βιολογικού κρέατος. Ο Mark Bittman δημοσιεύει συνταγές με βάση το κρέας. Ο Peter Singer έχει με συνέπεια υπερασπιστεί, βάσει αρχής, την δολοφονία των μη ανθρώπινων όντων για ανθρώπινη χρήση (με την προϋπόθεση ότι θα γίνεται "ανώδυνα"). Ο Jonathan Safran Foer, στο κατά τα άλλα θαυμαστό βιβλίο του «Τρώγοντας ζώα», υπερασπίζεται τις μικρές φάρμες και αποφεύγει την ανοικτή υπεράσπιση της φυτοφαγίας. Μόνο ο Andrew Light φαίνεται να έχει μια θέση η οποία δεν βρίσκει ηθική δικαιολογία στην κατανάλωση κρέατος.

Έτσι η απροκάλυπτη μεροληψία του διαγωνισμού («Πείτε μας γιατί είναι ηθικό να τρώμε κρέας») συνδυάζεται με την υποκρισία του όσον αφορά την κριτική επιτροπή. Αντίθετα η Kaminer θα μπορούσε να είχε αξιοποιήσει κάποιους από τις δεκάδες αν όχι εκατοντάδες επιφανών μελετητών, συγγραφέων, κριτικών, και καλά πληροφορημένων ακτιβιστών που αντιτίθενται κατηγορηματικά στην παραγωγή κρέατος για ηθικούς λόγους. Το γεγονός ότι δεν το έκανε μας λέει όλα όσα χρειάζεται να ξέρουμε για το πόσο σοβαρά παίρνει η Kaminer τα "ηθικά" ζητήματα που διακυβεύονται σε αυτή τη συζήτηση.

Η έλλειψη ισορροπίας της Kaminer αποκαλύπτεται περαιτέρω με το να έχει πλαισιώσει το πάνελ μόνο με άνδρες, όταν υπάρχουν τόσες πολλές εξέχουσες φεμινίστριες θεωρητικοί και συγγραφείς διαθέσιμες να ορθώσουν μια κριτική στην τάση της αρσενικής κοινωνίας μας για οργανωμένη βία εναντίον ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού, είτε σε βάρος των γυναικών και των κοριτσιών, ξένων λαών, ή άλλων ειδών.

Υπάρχει μια σημαντική συζήτηση που θα πρέπει να γίνει για την ηθική της δολοφονίας και της κατανάλωσης ζώων. Αλλά αυτός δεν είναι ο τρόπος για να γίνει. Η ειλικρινής ηθική έρευνα ξεκινά με την ερώτηση: «Πώς θα πρέπει να ζούμε;» ή «Τι πρέπει να κάνω ή να κάνουμε για το Χ;» Δεν ξεκινά με ένα προκαθορισμένο συμπέρασμα, και στη συνέχεια πηγαίνει προς τα πίσω για να το αιτιολογήσει. Με το να ρίχνουμε ένα ρητορικό γάντι – «Υπερασπιστείτε το Χ ως πρακτική» – δεν ανοίγουμε μια ηθική συζήτηση. Κλείνουμε την έρευνα και παίζουμε με σημαδεμένη τράπουλα από την αρχή.

Οι υπογράφοντες

Karla Armbruster, Ph.D., Professor of English, Webster University

Anurima Banerji, Ph.D., Assistant Professor, Department of World Arts and Cultures, UCLA

George Bates, DVM, Associate Professor of Veterinary Medical Technology at Wilson College

Kimberly Benston, Ph.D., Francis B. Gummere Professor of English, Haverford College

Susan Benston, M.D., Visiting Assistant Professor of Writing, Haverford College

Chris Bobel, Ph.D., Associate Professor of Women’s Studies, University of Massachusetts, Boston

Carl Boggs, Ph.D., Professor of Political Science, National University

G.A. Bradshaw, Ph.D., Director of the Kerulos Center & President of the Trans-Species Institute

Thomas Brody, Ph.D., Staff Scientist, National Institutes of Health, Bethesda, Maryland

Matthew Calarco, Ph.D., Associate Professor of Philosophy, California State University, Fullerton

Jodey Castricano, Ph.D., Associate Professor Critical Studies, University of British Columbia (Okanagan Campus)

Elizabeth Cherry, Ph.D., Assistant Professor of Sociology, Manhattanville College

Sue Coe, Artist (represented by Galerie St. Etienne, New York City)

Susana Cook, Playwright (New York City)

Ellen F. Crain, M.D., Ph.D., Professor of Pediatrics, Albert Einstein College of Medicine

William Crain, Ph.D., Professor of Psychology, The City College of New York

Karen Davis, Ph.D., President of United Poultry Concerns

Maneesha Deckha, LL.M., Associate Professor, Faculty of Law, University of Victoria (Canada)

Margo De Mello, Ph.D., Lecturer, Central New Mexico Community College

Josephine Donovan, Ph.D., Professor Emerita of English, University of Maine

George Eastman, Ed.D., Ph.D., Professor of Psychology, Berklee College of Music

Stephen F. Eisenman, Ph.D., Professor of Art History, Northwestern University

Barbara Epstein, Ph.D., Professor, History of Consciousness Department, University of California at Santa Cruz

Amy Fitzgerald, Ph.D., Associate Professor, Sociology, Anthropology and Criminology, University of Windsor (UK)

Gary L. Francione, J.D., Distinguished Professor of Law, Rutgers University Law School-Newark

Carol Gigliotti, Ph.D., Faculty, Emily Carr University, Vancouver, BC (Canada)

Elizabeth A. Gordon, M.F.A., Instructor of English, Fitchburg State University

Roger Gottlieb, Ph.D., Professor of Philosophy, Worcester Polytechnic Institute

Michelle Graham, M.A., Lecturer, Department of Writing, Literature & Publishing, Emerson College

Kathy Hessler, J.D., LL.M., Clinical Professor & Director, Animal Law Clinic, Center for Animal Law Studies, Lewis & Clark Law School

Laura Janara, Ph.D., Associate Professor, Department of Political Science, University of British Columbia (Canada)

Victoria Johnson, Ph.D., Associate Professor of Sociology, University of Missouri

Melanie Joy, Ph.D., Professor, University of Massachusetts, Boston

Joseph J. Lynch, Ph.D., Professor, Philosophy Department, California Polytechnic State University

John T. Maher, Adjunct Professor of Animal Law, Touro Law Center

Bill Martin, Ph.D., Professor of Philosophy, DePaul University

Atsuko Matsuoka, Ph.D., Associate Professor, School of Social Work, York University (Canada)

Timothy M. McDonald, M.F.A., Assistant Professor of Art, Framingham State University

Jennifer McWeeny, Ph.D., Associate Professor of Philosophy, John Carroll University

James McWilliams, Ph.D., Associate Professor, History, Texas State University

Helena Pedersen, Ph.D., Research Fellow, Faculty of Education and Society, Malmö University (Sweden)

Steven Rayshick, Ph.D., Professor of English and Humanities, Quinsigamond Community College

Carrie Rohman, Ph.D., Assistant Professor of English, Lafayette College

John Sanbonmatsu, Ph.D., Associate Professor of Philosophy, Worcester Polytechnic Institute

Kira Sanbonmatsu, Ph.D., Professor of Political Science, Rutgers University

Richard H. Schwartz, Ph.D., Professor Emeritus, Mathematics, College of Staten Island

Michael Selig, Ph.D., Associate Professor, Emerson College

Jonathan Singer, Doctoral Student, DePaul University

John Sorenson, Ph.D., Professor and Chair, Department of Sociology, Brock University (Canada)

H. Peter Steeves, Ph.D., Professor of Philosophy, DePaul University

Gary Steiner, Ph.D., John Howard Harris Professor of Philosophy, Bucknell University

Marcus Stern, M.F.A., Lecturer in Dramatic Arts, Harvard University

Deborah Tanzer, Ph.D., Psychologist and Author

Susan Thomas, Ph.D., Associate Professor, Gender and Women’s Studies, and Political Science, Hollins University

Gray Tuttle, Ph.D., Leila Hadley Luce Assistant Professor of Modern Tibetan Studies, Columbia University

Richard Twine, Ph.D., Department of Sociology, Lancaster University (UK)

Zipporah Weisberg, Doctoral Candidate, Programme in Social and Political Thought, York University (Canada)

Tony Weis, Ph.D., Associate Professor, Department of Geography, The University of Western Ontario (Canada)

Richard York, Ph.D., Associate Professor of Sociology and Environmental Studies, Director of Graduate Studies for Sociology, University of Oregon

Όλα τα ζώα κατοικίδια

Αν στην επιφάνεια του μυαλού μας έρχονται σκέψεις και υπόνοιες ότι κάτι δεν πάει καλά με την σχέση του ανθρώπου με τα ζώα ...

Αν ψάχνουμε να βρούμε το γιατί χαϊδεύουμε κάποια ζώα και γιατί δολοφονούμε κάποια άλλα ...

Αν αναρωτιόμαστε με ποια λογική ένα ζώο θεωρείται φίλος ενώ κάποιο άλλο ζώο θεωρείται τροφή ...

Και αν μέχρι τώρα δεν γνωρίζουμε ότι υπάρχει μια φιλοσοφία περιεκτικής δικαιοσύνης (veganism) που δίνει απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα, τότε υπάρχει ένας απλός τρόπος για να βγούμε από την αμηχανία μας:

μπορούμε να βλέπουμε όλα τα ζώα ως κατοικίδια.

Εικόνα από την Animal Aid

Αυτό δεν σημαίνει ότι παίρνουμε όλα τα ζώα στο σπίτι αλλά ότι τερματίζουμε τους διαχωρισμούς και τις κατηγοριοποιήσεις και τα προσεγγίζουμε με τον σεβασμό και την αγάπη των κατοικίδιων, δηλαδή ως φίλους. Και οι φίλοι δεν έχουν θέση στο μενού μας και στα γεύματά μας, δεν είναι τροφή μας, ένδυσή μας ή οποιαδήποτε άλλη χρήση αποδεχόμασταν μέχρι τώρα γι αυτά.

Το «Όλα τα ζώα κατοικίδια» είναι ο πιο απλός κώδικας συμπεριφοράς προς τα ζώα και μια πρώτη, γενική απάντηση που όμως είναι απόλυτα συνεπής και έχει νόημα γιατί όλα τα ζώα είναι αισθανόμενα όντα, τα οποία ευθέως μας δείχνουν ότι δεν επιθυμούν να υποφέρουν και ότι διεκδικούν το αυτονόητο δώρο της φύσης: να ορίζουν την ζωή τους. Από εκεί και πέρα πάνω σε αυτή την βασική θέση μπορούμε να χτίσουμε και να εμβαθύνουμε, κάνοντας κάποιες τελικές μικρορυθμίσεις που θα διευθετούν πλήρως το θέμα στην βάση της δικαιοσύνης.

Το «Όλα τα ζώα κατοικίδια» κατοχυρώνει ότι φροντίζουμε, αγαπάμε και προστατεύουμε όλα τα ζώα. Είναι μια σχέση στοργής και κάτι πολύ εύκολο στο οποίο μπορούμε να ανταποκριθούμε, γιατί έχουμε την εμπειρία να φερόμαστε σε όλα τα ζώα όπως στα κατοικίδια και είναι κάτι που ήδη γνωρίζουμε και εφαρμόζουμε. Aπλά το επεκτείνουμε σε όλα τα ζώα. Μάλιστα, το ίδιο το γεγονός της διαφορετικής συμπεριφοράς μας προς τα κατοικίδια είναι και το πιο σοβαρό χτύπημα και η πιο σοβαρή καταδίκη και απονομιμοποίηση της καταπίεσης των υπόλοιπων ζώων.

Το «Όλα τα ζώα κατοικίδια» είναι μια απελευθερωτική ιδέα και για τους ανθρώπους και για τα ζώα. Εμείς κερδίζουμε την ακεραιότητα του μυαλού μας, την καθαρότητα της σκέψης και της συνείδησής μας. Δεν χρειάζεται πλέον να προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα, ή να ερχόμαστε στη δύσκολη θέση να κρυφτούμε πίσω από αστήρικτα άλλοθι. Και ακόμα τερματίζουμε τον αποπροσανατολισμό και τον διχασμό της προσωπικότητάς μας που ενώ αγαπάει τα ζώα, αποδέχονταν τα διαμελισμένα σώματά τους και τις αναπαραγωγικές εκκρίσεις των σωμάτων τους (γάλα και αυγά) ως τροφή.

Αντίστοιχα τα ζώα κερδίζουν τον προ πολλού οφειλόμενο σεβασμό και την ελευθερία να ζήσουν σαν πραγματικοί φίλοι μας, οριστικά έξω από κάθε άνομη απαίτηση και επιθυμία μας που ντύναμε με τον μανδύα της «ανάγκης». Παύουν να είναι οι αποδέκτες της αβεβαιότητάς μας και της εξάρτησής μας από κάτι που πέρα από απόλυτα άδικο είναι και απόλυτα περιττό.

Γιατί ο άνθρωπος ποτέ δεν εξαρτώνταν από τα ζώα, ούτε και αυτά από εμάς. Πρώτον γιατί η φύση δημιουργεί αυτόνομα όντα που δεν χρειάζονται «υποστήριξη» από εμάς για να ζήσουν. Τα είδη που τώρα εκμεταλλευόμαστε έχουν εμφανιστεί στον πλανήτη πολύ πριν από εμάς και τα κατάφερναν για εκατομμύρια χρόνια μια χαρά. Για παράδειγμα, τα πρόβατα δεν είχαν τόσο μαλλί και οι αγελάδες δεν παρήγαγαν τόσο γάλα, χαρακτηριστικά τα οποία απέκτησαν μέσα από τις επιλεκτικές διασταυρώσεις που τους κάναμε. Εμείς δημιουργήσαμε την ανισορροπία και εμείς μπορούμε να την τερματίσουμε. Επομένως δεν χρειάζεται να παίξουμε άλλο τον ρόλο του «σωτήρα» τους, ούτε και να «καταδικάζουμε» τους εαυτούς μας σε καταναγκαστική κατανάλωση των «προϊόντων» τους για να μην «σκάσουν» ή να μη πάθουν «κακό».

Δεύτερον, έχουμε ανατομία φυτοφάγου και τσάμπα μπήκαμε στον «κόπο» της «εξημέρωσης» των ζώων (κυριολεκτικά της μετατροπής τους σε δούλους μας), αφού η ανακάλυψη της γεωργίας που είχε προηγηθεί, μας είχε λύσει το πρόβλημα της διατροφής.

Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι τα ζώα που εκμεταλλευόμαστε εξαφανίζονταν σήμερα, αυτό όχι μόνο δεν θα επηρέαζε την επιβίωσή μας αλλά θα την βελτίωνε θεαματικά σε κάθε επίπεδο. Αντίστοιχα για τα ζώα, η εξαφάνιση του ανθρώπου θα ήταν μια απρόσμενα θετική εξέλιξη και θα είχε τεράστιο θετικό αντίκτυπο γι αυτά. Θα επανέρχονταν στην προ της «εξημέρωσης» εποχή και στην δικαιοδοσία της Φύσης.

Παρουσίαση  Caldwell B. Esselstyn, Jr. M.D.

Η παραπάνω υπόθεση δείχνει το αδιέξοδο της τρέχουσας σχέσης των δύο πλευρών που δεν είναι προς το συμφέρον κανενός. Και επειδή το πρώτο σκέλος της υπόθεσης που αφορά τα ζώα είναι κάθε άλλο παρά υποθετικό (αφού τώρα αφενός τα άγρια ζώα βιώνουν την έκτη μαζική εξάλειψη ειδών προκαλούμενη από τον άνθρωπο, τα δε «εξημερωμένα» ζώα γενοκτονούνται κατά δισεκατομμύρια κάθε χρόνο), και επειδή θα ήταν τραγική απώλεια, λόγω της ματαιοδοξίας μας, να ζούμε σε ένα πλανήτη χωρίς ζώα, πρέπει να διευθετήσουμε την αδικία άμεσα.

Με την προσέγγιση «Όλα τα ζώα κατοικίδια», λύνουμε τον «Γόρδιο δεσμό» τώρα. Και όχι μόνο δεν χάνουμε απολύτως τίποτα, αλλά αντίθετα κερδίζουμε σε κάθε τομέα (ηθικό, πνευματικό, περιβαλλοντικό, κοινωνικό, ατομικό).

Γιατί να μην την υιοθετήσουμε λοιπόν;